Ο πατέρας μου είχε μια μικρή επιχείρηση, έκανε εξαγωγή βουτύρου, το έστελνε σε βαρέλια από το Σλάιγκο στην Αγγλία. Ό,τι καλό υπήρχε στην Ιρλανδία, έφευγε για την Αγγλία. Γελάδια, μοσχάρια, γουρούνια, πρόβατα, κατσίκια, στάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, παντζάρια, καρότα. Λάχανα, όλα όσα θέλει κανείς για να ζήσει. Και στην Ιρλανδία έμενε μόνο η πατάτα.
Όταν έλειψε η πατάτα, τα ‘χασε όλα η κακομοίρα η Ιρλανδία. Ψόφησε της πείνας. Κουρελιάρα και ξυπόλυτη. Γιατί ούτε κάλτσα να φορέσει στα γυμνά της πόδια δεν είχε.
Ο πατέρας μου ήταν σε λίγο καλύτερη μοίρα από τους υπόλοιπους και φορούσε μαύρο ημίψηλο, αλλά τριμμένο και παλιό, αφού τα ‘χε φάει τα ψωμιά του στην Αγγλία πριν φτάσει στα χέρια του. Εμείς στέλναμε τρόφιμα στην Αγγλία και η Αγγλία μας έστελνε τ’ αποφόρια της και τα κουρέλια της.
Δεν τα ξέρω και καλά, ήμουνα παιδί ακόμα.
Το ’47 η σοδειά πήγε τόσο χάλια, που και ο πατέρας μου βρέθηκε με άδεια χέρια. Πέθανε η αδερφή μου. Πέθανε και η μάνα μου, στο πέτρινο πάτωμα του σπιτιού μας στο Σλάιγκο.
Το δρόμο μας τον έλεγαν Λάνγκι, στα γαέλικα Λέινα· και η Λέινα ήταν το βασίλειο των προγόνων μας –έτσι έλεγε ο πατέρας μου. Ήταν ένας άνθρωπος όλο ζωή, όσο ζούσε. Του άρεσε να τραγουδάει, του άρεσε να χορεύει, του άρεσε να παζαρεύει με τους καπετάνιους του στις προβλήτες του λιμανιού.
Το βούτυρο συνέχισε να πουλιέται τις μέρες της πείνας, αλλά ο πατέρας μου βρέθηκε χωρίς δουλειά, πώς και γιατί δεν ξέρω· κι όπως είπα, η αδερφή μου και η μάνα μου πέθαναν. Πέθαναν σαν γάτες του δρόμου, χωρίς κανείς να δώσει πολλή σημασία.
Έτσι κι αλλιώς όλη η πόλη πέθαινε της πείνας.

SEBASTIAN BARRY: ΜΕΡΕΣ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ