"Μεγάλωσα με μπαλωμένα ρούχα, καβάλα σε τοπία όπου έπαιζαν όλες οι μουσικές της μελαγχολίας, έτρεχαν οι ανοιχτές πληγές της δυστυχίας, χαχάνιζαν οι ανοιχτές πληγές της προδοσίας και πότιζαν τα φαρμάκια της κοινωνίας, καινούρια ρούχα ήταν τα φρέσκα χρώματα της ερημιάς, παλιά τραγούδια ήταν κιόλας τα ρεμπέτικα. […]

Μεγάλωσα χωρίς γιαγιά και παραμύθια δίπλα στο τζάκι φτιάχνοντας παιχνίδια μόνος μου, καραγκιόζους, αυτοκινητάκια, αετούς, αξούς, μύλους και σεριτσάλια και τα πούλαγα, με τα λεφτά αγόραζα κουλούρια, καραμέλες, κάστανα, χαλκομανίες, πληγές χρώματα και χρωματιστά όνειρα….

Οι παιδικοί μου κήποι ήταν πράσινα άλογα και τ’ άλογα φαίνονταν πράσινα μέσα από τα τριφύλλια…

Στα έξι μου στο κορμί μου φώλιαζε γεροντικό μυαλό και καρδιά αιώνια νανουρισμένη μ’ αναστεναγμούς, επιθανάτια φιλιά και σκοτεινά τραγούδια.  [...]

Μεγάλωσα με τα “ποιος είσαι συ;”, “Ποιος είναι αυτός;”, “”Μην πας εκεί!”, “Μην πας μ’ αυτούς”, “Κάτσε στ’ αυγά σου!” και “Θεούλη μου, φύλαγε….” έως τα δεκαπέντε μου και μετά σκατά κι απόσκατα….

Πηδάω μάντρα σινεμά καλοκαίρια ’45- ’47, βλέπω Ταρζάν, Ζορρό, Ρομπ΄εν των Δασών, Χονδρό- Λιγνό και Σαρλώ, ακούω τραγούδιι της Ντιάνας Ντάρμπιν γλυκό, πηδάω συρματοπλεγμένα κάγκελα γυμνασίου χειμώνες καλοκαίρια ’47- ’52, ανοίγω με συρματάκι την αποθήκη του γυμναστηρίου κλέβω μουχλιασμένο δίσκο και ρίχνω ελληνική δισκοβολία, κλέβω μουχλιασμένα μπάλα, παίζω βόλεϋ και μπάσκετ, την άλλη μέρα με καλεί ο γυμνασιάρχης…

Δηλητήρια μέσα στο μάτωμα, ντρεπόμουνα τα πάντα, μέσα σ’ αυτή τη ντροπή ζεστάθηκαν ταξίδια που ακόμα δεν έκαμα…"

 

ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ: ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1957-1983