Οι μεγάλες πράξεις δεν έχουν απολογία. Πήγαινε στο νέον κόσμο! Η γιαγιά του τον είχε φέρει σ’ έναν κήπο, που ο Γιάννης, χωρίς καθόλου να ξέρη την πολιτική του ιστορία, τον βρήκε κήπο θλιβερό και κουτό. Παιδιά δεν ήταν εκεί για να παίξη. Ούτε πουλιά. Είδε μόνο μερικούς ξεσκισμένους και κουτσούς, να ξύνονται καθισμένοι στους πάγκους ώρα πολλή. Κοντά η κυρούλα, μαύρη καθώς η νύχτα, καθώς τα πηγάδια, καθώς τα κοράκια, με το κεφάλι κρυμμένο στη μαντήλα της, συλλογιόταν τους πεθαμένους της, που κοιμούνται στη Νάξο, ενώ μπάλωνε την κάλτσα και κάπου-κάπου φώναζε: «Εδώ, Γιάννη! Μη φεύγεις απ’ την κυρούλα, Γιάννη! Και ξανασώπαινε η γιαγιά, κι άκουγεν ο Γιάννης τη σιωπή της... Μόλις όμως πλησίασε το βράδυ, ένοιωσε κάπου εκεί κοντά χαρωπό βούισμα από τροχούς αμαξιών, πέταλα περήφανων αλόγων, πατήματα ανθρώπων... Ήταν πίσω απ’ το μεγάλο σπίτι πού λέγεται υπουργείο...Ήταν, λέει, ένας μεγάλος δρόμος πού λέγεται οδός Σταδίου... Τόσοι άνθρωποι δεν πέρασαν ποτέ απ’ τη Μάνη. Ούτε στα παραμύθια της κυρούλας δεν ήταν τόσοι άνθρωποι... Μα τί να γίνεται εκεί, πίσω απ’ το μεγάλο υπουργείο; Αυτός ο δρόμος θάναι βέβαια γεμάτος παιγνίδια και γλυκά. Θ' απλώνης και θα παίρνης ένα κόκκινο φασουλή, που θα τον τρως υστέρα, γιατί θάχει ροσόλι μέσα, ένα κίτρινο πουλί, μια μεγάλη δεκάρα. Όμως η κυρούλα φωνάζει: «Εδώ, Γιάννη! Μην παίζης μακρυά, Γιάννη!» Ο Γιάννης έστησε τ' αυτί του άλλη μια φορά και κοίταξε προς τα κει. Φώτα είν' αναμμένα. Θα περνά ο βασιλιάς; Οι στρατηγοί; Ποιος ξέρει! Η κυρούλα είναι σκυμμένη πάντα στο μπάλωμα. Η μαύρη της μαντήλα την εμποδίζει να βλέπη άλλο από την κάλτσα που μπαλώνει. Τώρα άρχισε και το μυρολόγι και κουνεί και το κεφάλι σιγοκλαίγοντας. Αυτές τις στιγμές οι αποφασισμένοι άνθρωποι φεύγουν!

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ: ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ