ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

ΟΙ ΑΔΑΜΑΣΤΟΙ
Ήταν ακουμπισμένος στην κουπαστή. Το καΐκι αρμένιζε σαν βιαστικός εραστής ν' ανταμωθεί με τον ορίζοντα της καρδιάς του. Στο βάθος τα σκουρόχρωμα χώματα της λαχτάρας του ύψωναν το τρυφερό τους κορμάκι. Σίμωνε! Είδε τα βράχια, τη διψασμένη κάπαρη, τις γέρικες ελιές... τη στολισμένη ακόμη χαρουπιά. Οσμίστηκε. Ναι, τούτη είναι η γη του! Παράξενο το μπάρκο πού 'χε κάνει. "Σε δέκα... άντε σε δυο βδομάδες, θά 'μαι πίσω..." είχε πει στους δικούς του. Έκαμε δυο μήνες! Είχε κινήσει κουβαλώντας ελιές, σταφίδα και βαρέλια κόκκινο κρασί. Τραβούσε για τ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Ο αγέρας ούρλιαζε σαν δαιμονισμένος. Το χιόνι που έπεφτε όλη την ημέρα είχε κάνει φωτεινή και τη νύχτα. Το Αγόρι και τ' αδέλφι του είχαν κουρνιάσει στη βουνίσια σπηλιά τους αλλά δεν είχαν τρόπο να εμποδίσουν τον αέρα να μπαίνει μέσα και να τους παγώνει με τα ψίχουλα του χιονιού που κουβαλούσε. Έστεκαν αγκαλιασμένοι, έτσι όπως έκαναν όλους τους χειμώνες που 'χαν περάσει, προσπαθώντας να ζεσταθεί ο ένας απ' την ανάσα του άλλου... Όταν τον βρήκε, ο Τέσης, ο είλωτας, ήταν ένα χωλό αγρίμι με μορφή ανθρώπου. Τον ακολουθούσε πάντα ένας λύκος που ...
Διαβάστε περισσότερα...