ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΛΑ

Η ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Η θλίψη του σώματος είναι δυο μάτια από νερό που εχθρεύονται τους κωπηλάτες ένα σύννεφο μια απορία είναι ο χαμένος ύπνος είναι και το παράπονο η μουσική που δεν έχει λόγια παρά έγχορδα δάκρυα είναι η θλίψη του σώματος το μαύρο μου πουλόβερ είναι που αποκρούει το φως η θλίψη του σώματος ένα τίποτα είναι ένα φτερό ένα γεια σου ένα κορίτσι η θλίψη του σώματος το απόγευμα μια πόλη που τη στοίχειωσαν οι ακατοίκητοι η θλίψη του σώματος είναι. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕ ΛΕΝΕ ΘΑΝΑΤΟ

ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΑΣΜΑΤΩΝ
Έχω να σε δω δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Όταν από τα μάτια σου κίνησαν τα Πουλιά, άνοιξαν στο νου μου μονοπάτια. Δεν ξέρω πόσοι σε θυμούνται. Και γιατί άλλωστε; Εσύ ό,τι έκανες ήταν επειδή το αγαπούσες. Ό,τι καταπιάστηκες φωτίστηκε, βάθυνε, έμαθε να σκέφτεται, διδάχτηκε να αγαπάει το καινούριο και το αυτοφυές, και χωρίς κόμπλεξ να γίνεται δρόμος για τους επόμενους. Εκείνες οι δυσκίνητες μέρες του Μαρτίου του 1988 ήταν το βάφτισμά μου στο βασίλειο της απώλειας. Προηγουμένως όμως μου είχες διδάξει την ανοιχτή καρδιά ακόμα και μέσα σε μια κλεισ...
Διαβάστε περισσότερα...