ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ ΝΙΚΟΣ

ΜΠΑΚΑΚΟΚ
Ο Νίκος Χουλιαράς γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940 στα Γιάννενα. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους. Κατά το χρονικό διάστημα 1965-1970 ασχολήθηκε με τη μουσική. Έγραψε πολλά τραγούδια -που τα τραγούδησε ο ίδιος, καθώς και άλλοι γνωστοί τραγουδιστές - με μεγάλη επιτυχία. Ήταν, επίσης, ο πρώτος που έκανε διασκευές σε δημοτικά τραγούδια και παρουσίασε τα ηπειρώτικα στο κοινό της Αθήνας. Από το 1962 μέχρι και σήμερα, γράφει και δημοσιεύει, κατά καιρούς, σε διάφορα π...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΛΟΥΣΙΑΣ
. . . «Την άλλη μέρα, πάλι μοναχός που ήμουν στο σπίτι, κι είπα από μέσα μου. Καλά που είμαι και μοναχός μου, είπα. Γιατί κι ο Στέργιος να ‘ταν, κι ο Βαγγέλης, εγώ πάλι μοναχός μου είμαι, κι όλα μες στο κεφάλι μου βρίσκονται. Ακόμα και τα Γιάννενα, κι αυτά, μες στο κεφάλι μου τα ‘χω. Αλλά κι αυτοί που είναι απόξω απ’ το κεφάλι μου, καλοί είναι, λέω, γιατί κι αυτοί μες στο δικό τους το κεφάλι, πάλι μοναχοί τους θα ‘ναι. Όταν είμαστε όμως όλοι μαζί, αλλιώτικοι είμαστε. Γιατί εγώ είμαι εγώ, κι ο Βαγγέλης είναι ο Βαγγέλης. Ο Στέργιος πάλι είνα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΖΩΗ, ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ
"Η αφήγηση του Θεόφιλου Γούδα": Θ' αρχίσω απ' το βράδι εκείνο: παραμονή της Πρωτοχρονιάς, το 1920 έτος. Έπεφτε χιόνι κι ήμουν ανάσκελα στο κρεβάτι σκεπασμένος με τα σκεπάσματα της Αλεξάντρας. Στη γυναίκα μου είχα πει πως θα ξενύχταγα στου Σάλτα στο πανδοχείο, παίζοντας χαρτιά. Ήταν δυό μέρες που χιόνιζε συνέχεια. Τα 'χε σκεπάσει όλα. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι κι έβλεπα την Αλεξάντρα πίσω απ' το τζαμωτό. Έριχνε στο κορμί της νερά ζεστά που άχνιζαν. Την κοίταγα και είχα κατά νου να σηκωθώ, όπου να 'ναι, και να τραβήξω για το σπίτι, αλλά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ: Το σώμα είναι πάντα βιαστικό γι' αυτό και θα μ' αφήσει πριν καλά καλά τελειώσει η αληθινή ζωή. Φύλλα χαρτιού, καμένα από καιρό θα στροβιλίζονται στον ύπνο μου κι απορημένος θα κατέρχομαι - μέχρι να φύγω ολότελα - την κλίμακα του σκοταδιού. Έξω απ' την πόρτα μου το τροπικό φυτό και πίσω του η νύχτα που αργά αργά το τρώει. Το μαύρο σε συνέχειες χιόνι αρνητικό που πέφτει αδιάκοπα Στοιβάζεται αργά έξω απ' την πόρτα του μυαλού και μ' αποκλείει, κάθε μέρα απ' τους άλλους. (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ
Ζωή αβάσταχτη σαν το παλιό βαρύ παλτό. Ο χρόνος είναι σπλαχνικός. Ράφτης είναι κι εργάζεται από τη μέσα σου μεριά. Τραβάει κάθε τόσο τις κλωστές και λίγο-λίγο με ξηλώνει. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΟΥ
"Το τραίνο που διέσχιζε τον ύπνο μου": Πριν μια βδομάδα πάλι, τα χαράματα, είδα στον ύπνο μου ένα τραίνο. Ήταν χειμώνας, λέει, και περπατούσα μόνος μου σε κάποιον απ' τους κάτω δρόμους της Καραβατιάς, όταν, αναπάντεχα, άκουσα μες στη νύχτα ένα σφύριγμα κι αμέσως ύστερα, είδα ένα τραίνο να 'ρχεται απίστευτα αργά κατά το μέρος μου. Τραίνο παλιό ήτανε, στο χρώμα του καπνού, και τα βαγόνια του ήταν ανοιγμένα στα δυό, σαν να τα 'χε σκίσει, συμμετρικά, ένα θεόρατο πριόνι. Παρ' όλ' αυτά συνέχιζε κανονικά με τον αέρα να περνά απέξω κι από μέσα το...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ
«Το εργαστήριο του ύπνου» είναι ένα μυθιστόρημα απολαυστικό που διαβάζεται από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Είναι ένα κείμενο ευρηματικό, μια περιπέτεια που κινείται στα σύνορα του πραγματικού με το φανταστικό. Τις σελίδες του βιβλίου τις διατρέχει η αίσθηση ενός χιούμορ υπόκοφου και υπονομευτικού που κάνει το μυθιστόρημα να μοιάζει με ναρκοπέδιο. Ο Ν. Χουλιαράς μιλάει μέσα απ' αυτό για τα πιο αβάσταχτα - τα σκιερά και δύσκολα περάσματα ετούτης της ζωής, με τον πιο απλό τρόπο: με το δικό του μοναδικό τρόπο υψώνει τα πιο ασήμαντα σ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Και ξαφνικά -κανείς δεν ξέρει αν αυτό που έγινε, έγινε πριν, τώρα ή μετά- σαν τη γυναίκα που 'χει ξεχειλώσει απ' τις πολλές τις γέννες ή σαν τη μπαταρία που 'χει χάσει όλα τα υγρά και τα 'χει φτύσει πια, όπως λένε, η Ευρυδίκη Βαλασκατζή σταματάει στη μέση του δρόμου. Δεν έχει άλλο, αυτό ήταν! Γι' αυτό και το απόγευμα της πρώτης Κυριακής του Ιουνίου, ενώ περπατάει στο βορεινό πεζοδρόμιο του Ναυτικού Νοσοκομείου, σταματάει ξαφνικά σα να τη χτύπησε κεραυνός και δεν μπορεί πια να πάει πουθενά! Θα 'θελε πολύ να μην έχει κάνει παιδιά και να 'ναι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥ ΧΑΡΤΗ
Κάθε φορά που κατεβαίνω στο εργαστήριο με τους μεγάλους λαμπτήρες που κρέμονται, απειλητικά, από την οροφή, το λιγοστό αέρα που, με δυσκολία περνά απ' τα στενάχωρα παράθυρα και το μοναχικό και λερωμένο καβαλέττο που στέκει, άναυδο, σε μια γωνιά, σα να κοιτά, στο δάπεδο, τα σκορπισμένα μου χαρτιά: εκείνα τα χαρτιά με τις χιλιάδες εγγραφές του χρώματος που μοιάζουν με σημάδια μυστικά και με πορείες ατελείωτες σ' ένα μεγάλο χάρτη - νυχτερινό και ακατανόητο - νιώθω σαν ένα είδος ενόχου: ενόχου καφκικών προδιαγραφών ή κατασκόπου παλαιάς σχολής ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
Οι ταξιδιώτες που τυχαίνει να μπουν για πρώτη φορά σε ξένη πόλη, βλέπουν πάντα αυτά που φαίνονται με την πρώτη ματιά και πάντοτε απέξω. Τους δρόμους βλέπουν και τα σπίτια το πώς είναι καμωμένα, τις ιδιομορφίες που έχουν και τα τέτοια. Παρατηρούν και τους ανθρώπους: να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά ή να περπατούν, έξω, στους δρόμους. Τους ακούνε κιόλας να μιλούν, να λένε τα δικά τους γιατί η κάθε πόλη έχει το δικό της το ρυθμό, το ιδιαίτερό της ύφος κι αυτό είναι που τραβάει τον ταξιδιώτη. Αυτό είναι κιόλας που τον μελαγχολεί. Τη θέλει όμως,...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΕΣΑ ΒΡΟΧΗ
"Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ": Η νύχτα του σπιτιού είναι συνήθως δυό: αυτή που τριγυρνάει -μ' όλα τα φώτα αναμμένα- στα δωμάτια και η γιαγιά της. Η δεύτερη δεν είναι του σπιτιού ζει, όμως, μόνιμα μέσα στην άλλη. Αυτός, εξάλλου, είναι κι ο λόγος που η πρώτη έχει γίνει υστερική. Η νύχτα η κατοικίδια, λοιπόν, παρόλο που φημίζεται για την ηρεμία και τους καλούς της τρόπους, δεν είναι, τελικά, αυτό που θα 'θελε να είναι. Αντίθετα. Είναι αγχώδης κι απαιτητική, γεμάτη φόβους και νευρώσεις. Κάνει, όλη την ώρα, τηλεφωνήματα και ζει σε απομόνωση. Της αρέσε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ
Είναι πολλά χρόνια τώρα, που έχω ανακαλύψει πως μαζί μου ζει ένα ζώο. Δεν του 'χω βρει ακόμη όνομα, αλλά θα 'θελα να σας μιλήσω γι' αυτό, γιατί όπως θα διαπιστώσετε και σεις, στη συνέχεια, πρόκειται για ένα πολύ περίεργο ον με εντελώς απρόβλεπτες αντιδράσεις. Συνήθως είναι μικρό. Λέω, συνήθως, γιατί αλλάζει σχήματα όποτε του κατέβει. Εκτός αυτού αλλάζει, πολύ συχνά, και χρώμα. Το πρωί, όταν ξυπνάω, λόγου χάρη, είναι γκριζογάλαζο και κάπως σουβλερό. Το μεσημέρι γίνεται κοκκινωπό και στρόγγυλο, ενώ το βράδυ, γκρίζο ανοιχτό με μαύρα στίγματα....
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
"Ο σκύλος του καλοκαιριού": Ο μήνας είναι Ιούλιος κι η ώρα δύο το μεσημέρι. Αυτή την ώρα δείχνει το ρολόι, εδώ στο μικρό νησί της Αντιπάρου. Το ίδιο δείχνει και στα άλλα τα νησιά του αρχιπέλαγου - από το Καστελόριζο μέχρι τη Σαμοθράκη. Ψηλά, στο θόλο τ' ουρανού, ένας μεγάλος σκύλος από μπαμπάκι τρέχει προς τη μεριά του Δεσποτικού χάνοντας, διαδοχικά, τη μακριά ουρά του και τα πίσω πόδια απ' τον αέρα, γιατί είναι δυο μέρες τώρα που φυσάει στο νησί. Έχει σηκώσει ένα μελτεμάκι και το νερό της θάλασσας έγινε πια δραστήριο. Κύματα χαμηλά, ακολο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ 2004-2006

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΗΣΙΜΟΙ ΤΟΠΟΙ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ: ΟΙ ΕΞΟΧΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ
Αυτές οι εικόνες που κάθε τόσο έρχονται απ' τα βαθιά για να συναντήσουν στην επιφάνεια του χαρτιού την άκρη του χεριού μου, είναι εικόνες που έχουν γεννηθεί πολύ πιο πριν εντός μου. Σκιές ανθρώπων είναι που με γνώριζαν καλά: άνθρωποι που αγάπησα γιατί δεν είχαν άλλους συγγενείς γι' αυτό και τώρα κρύβονται κάτω απ' τ' άσπρο του χαρτιού περιμένοντας κάποιον σαν και μένα, αφού δεν είμαι τίποτ' άλλο παρά το είδος του πολύτιμα άχρηστου - που θα τις τραβήξει από 'κει και θα τις ελευθερώσει. Θα τις φέρει στο φως και θα γνωρίσει μέσ' απ' αυτή τη ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΑΡΑΝΤΑ ΣΧΕΔΙΑ

ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ - ΚΕΙΜΕΝΑ