ΔΙΠΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗ
Χωρίς Αναπνοή Ήρθε η μέρα που η φωνή μου δραπετεύει. Ίσως δεν άντεξε να βρει τη διαδρομή. Τρέχει μονάχη και εκείνη στο μυαλό μου. Είν' το κορμί μου κουρασμένο από τις πληγές, σαν να αξίζει να αισθάνεται τον πόνο, σαν τιμωρία για την άβολη σιωπή. Δεν έχω μάθει ν' αντιδρώ στα δεδομένα, μα με τρομάζει πιο πολύ αυτή η σιγή· σαν βολεμένος, επαναστάτης της οθόνης που στη ματιά του δεν υπάρχει επιλογή. Ξύπνησα νύχτα, τρομαγμένος, στο σκοτάδι. Είδα στον ύπνο μου να πνίγομαι γυμνός. Κι ο φόβος μου έγινε λυγμός. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...