ΔΟΥΜΟΥ-ΓΡΑΦΑΚΟΥ ΣΤΕΛΛΑ

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ
ΘΗΤΕΙΑ Οι φυλές των παραθύρων ζαρκάδια στο Μπρούκλιν Έχω πυρετό στα δάχτυλα Έχω έναν Καντίνσκυ κρεμασμένο στη γλώσσα Κι ένα ευλόγησον Των γρηγορούντων Όταν τελειώσουν όλα αυτά Πυροβολήστε με. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΟΝΟΡΥΧΕΙΟ
Πριν ταΐσει το μαξιλάρι ύπνους, γεμίζει το κεφάλι του μ' ένα σωρό πούπουλα από χήνα που ξημερώθηκε σε λίμνη χορτασμένη. Τα πρωινά ξυπνάει πεινασμένος κι ελάχιστα αδιάβροχος. Πίνει τον καφέ του μ' ένα σφυγμό νηκτικού. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΡΩΣ ΑΡΟΔΟ
"ΟΓΚΜΑ": Αλογάκια από ζάχαρη κι ευχαριστώ τα καλοκαίρια των φιλιών γιατί είμαι ακτή γυναίκας γεμάτη καθρέφτες. Με τόλμη ο Θάνατος χρόνους χίλιους τριακόσιους με γιορτάζει μέχρι από σε να με ξανακερδίσει κι εγώ κρατώ σε μπουκαλάκι αέρα ραγισμένο όπως η έφηβη του αγαπημένου τα μαλλιά. "Αγαπημένου", είπα, και σε γεύτηκα υγρή αψίδα και Χειμώνα μου, που, όταν στο βρύο της μασχάλης σου κοιμάμαι, μπαίνουν λύκοι μες στο χρόνο, τον ξεσκίζουν ρίζα του κέλτικου αίματός μου, ρίζα, ξανθέ μου Κόελχεν, τραχιά Φωνή σε νύχτα παχιά στο Τάμπθαμορ, πό...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΑΜΗΛΕΣ ΟΚΤΑΒΕΣ
«ΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ»: Ροζάρια νύχτας. Αστέρια που κρεμάστηκαν διάπυρα. Πουκάμισα σιωπής φορεμένα στη μικρή αυτή γωνιά του κόσμου που όλες κι όλες οι αγυρτείες είναι να στήνεις δόκανα σε σκιές αλεπούδων που έρχονται για το έθιμο. Φεύγουν όπως ήρθαν ξεκαρδισμένες σε φασματικά γέλια. Λεχώνες ελιές φορούν γαλαζωπά τις νύχτες πίνοντας αψέντι από φεγγάρι. Το δύστροπο βέλος του εαυτού ησυχάζει τις νύχτες τούτες και δεν φορώ κανένα δαχτυλίδι προδοσίας στα δάχτυλα που άρμεξαν τους μικρούς θεούς των φυλλωμάτων. Και Το ποίημα το ξέρει. Και γεννιέται ...
Διαβάστε περισσότερα...