ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ Κ. ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ήμουν έντεκα όταν πέθανα
Ήμουν έντεκα όταν πέθανα. Όταν με σκότωσαν δηλαδή. Δεν ξέρω αν μου λείπει η ζωή μου. Δεν είχα και καμία ευτυχισμένη ζωή, βέβαια. Αλλά ήθελα να έχω γονείς. Σαν όλα τα άλλα κορίτσια. Κι ας μην ήμουν σαν αυτά. Ποτέ δεν μοιάζαμε. Ίσως επειδή κανένα τους δεν σκότωσε τη μαμά του, όπως έκανα εγώ. Τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν. Ειδικά με τον τρόπο που σκοτώθηκα εγώ. Τα παιδιά πρέπει να γελάνε, να ζεσταίνονται από σφιχτές αγκαλιές, να τρώνε παγωτό, να διαβάζουν βιβλία και να τα ζουν. Όπως διάβαζα κι εγώ τότε. Κι ας μην τα έζησα. Κι αφού δεν μου...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ;
- "Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;" - "Ποιος είναι; Πού είμαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάμαι. Ποιος μου μιλάει; Ποιοι με φέρατε εδώ; Πού είμαι;" - "Δεν σε φέραμε εμείς. Νεκρός είσαι". - "Μα... μα, πώς;" - "Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν μπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους". - "Δεν μου είπατε, όμως. Γιατί εμένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;" - "Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;" - "Ναι, αισθανόμουν". - "Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;" - "Ναι..." - "Ωραία, τότε. Τι θυμάσαι από τον θάνατό σου;" Ήμουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή ...
Διαβάστε περισσότερα...