ΓΚΑΝΑ ΜΥΡΣΙΝΗ

ΤΑ ΠΕΡΑ ΜΕΡΗ
"Αρχίσανε να πέφτουν οι βροχές φούντωσαν τα φυλλώματα βγήκαν παντού χορτάρια κι άγρια ζώα που αλυχτάν. Πώς έγινα δάσος τροπικό κι ευδοκιμώ εντός μου; Εγώ ήμουν τόπος άνυδρος που φύτρωναν αγκάθια." "Ό,τι σου ζήτησα παιδί, Θεέ, δεν το ’κανες. Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα. Τώρα ξέρω: δεν μπορείς. ..." Σε μια ευαίσθητη ισορροπία βρίσκεται η ποιήτρια, ανάμεσα στο υπάρχον τοπίο και σ' αυτό που θα ήθελε να υλοποιήσει ως επιθυμητό χώρο. Και μόνον η αίσθηση της αμφίβολης ισορροπίας (εκεί που άλλοι ομότεχνοι βλέπουν το απολύτως ασφαλές ίσωμα) προσδίδ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ
Μαθαίναμε κάποτε πως είναι η γλώσσα σύστημα αυθαίρετο. Γιατί το είπαμε χέρι το χέρι, και ποιος το αποφάσισε, πού και πότε; Κι έτσι μοιάζει λογικό με άλματα παράλογα να φτιάχνεις λεξιλόγιο προσωπικό, αυθαίρετα να συνδέεις λέξεις και έννοιες, όπως ας πούμε, κοπετός, που μέσα μου ξορκίζει τον ορισμό του λεξικού, θρήνος, οδυρμός, κλάμα βαθύ, και φέρνει μονάχα στο μυαλό βροχή πυκνή, καταρρακτώδη, που καθαρίζει και σαρώνει. Ή ο αειθαλής, που δεν γράφεται για δάση φουντωτά, μα για το στήθος σου, και η ελευθερία δεν είναι λέξη υψιπετής, πολιτική, ...
Διαβάστε περισσότερα...