ΓΚΙΚΑ ΕΛΕΝΗ [Δημοσιογράφος.βιβλιοκριτικός]

ΑΒΥΣΣΟΣ ΑΒΥΣΣΟΝ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ
ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ Εσύ ήσουν. Μ' όποιον κι αν ήμουν, εσύ ήσουν. Αλλά για να μη σε χάσω δεν σου το είπα ποτέ. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΛΥΠΟΣ
Σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της, πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι. Στον σκουπιδότοπο, και με τον ίδιο τρόπο, θα βρεθούν δυο ακόμα δολοφονημένα παιδιά. Μια παλιά παρέα επιστρέφει. Κι ένας άγνωστος άντρας επιθυμώντας να παραμείνει αόρατος, που φαίνεται να γνωρίζει πολλά. Τα τυφλά χτυπήματα στην παρέλαση που θα ακολουθήσουν και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί σε επτά διαφορετικά σημεία της πόλης, θα στρέψουν την προσοχή όλων στο παρελθόν. Ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου που έχει πάθος με τα λουλούδια του και οτιδήποτ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
"Η ΕΞΕΔΡΑ": Τα βλέπει να κάνουν βουτιές στη θάλασσα, στη ζωή τους. Παιδιά, σκέφτεται, λες και μεγαλώνει κάποιος κάποια στιγμή λες κι η ζωή παύει να είναι κάποτε άβυσσος. Ανυποψίαστα, για τούτο κι ελεύθερα στο λάθος στο πάθος και στον χαμό ή μήπως όλα αυτά να είναι, τελικά, σωτηρία; Βουτά κι αυτή. Αλλ' η εξέδρα, όπως πάντα, χάρτινη. Όπως συνήθισε ο καθένας. (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΝΕΦΕΛΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ
Με τις κούκλες της και μέσα από τις ζωγραφιές της η Νεφέλη ταξιδεύει παντού. Από τη Χώρα του Ποτέ ως το Νησί του Παντός. Εκεί, συναντά τους ήρωες των παραμυθιών, παίζει και ανακαλύπτει τον Αχιλλέα και τη δική της καλή νεράιδα, ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, σχεδιάζει κι αλλάζει μαζί τους το μέλλον. Γιατί το Θαύμα της Τέχνης κάνει ως και αυτά τα γοβάκια της Σταχτοπούτας αληθινά. Ένα παραμυθένιο ταξίδι στις ιστορίες, στο χρόνο και στα ζωγραφισμένα μας όνειρα, που επαληθεύονται πάντα. Αρκεί να τα πιστέψουμε εμείς! (Από την παρουσίαση στο οπι...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ
"Καρότο" τη φώναζαν τα άλλα παιδιά και η Σοφία έκλαιγε. Τι κι αν τα κόκκινα μακριά μαλλιά της ήταν το καμάρι της γιαγιάς της. "Σαν φλόγα στον άνεμο", της έλεγε κάθε φορά που τη χτένιζε. Τι κι αν ο φίλος της ο Ορέστης τα έλεγε "μαγικά". Η μικρή Σοφία μισούσε τα κόκκινα μαλλιά της, ήθελε να τα κόψει, να τα εξαφανίσει για να μην την κοροϊδεύουν τα παιδιά. Ώσπου μια ζωγραφιά που ταξιδεύει θα αλλάξει τα πάντα μαγικά... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΛΙΛΙΘ
"Γιατί να παρεξηγήσω μια κίνηση τόσο ζεστή; Δεν μπορώ να μπω στον συλλογισμό σου. Γιατί πίστεψες ότι το παρεξήγησα; Αντίθετα, χάρηκα γιατί νοιάστηκες για τα προβλήματά μου, και διέκρινα μια αγωνία στα λόγια σου να μου λύσεις γρήγορα κάποιο τυχόν πρόβλημα. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την απόφασή μου, που είναι στάση ζωής, αισθάνομαι πολύ καλύτερα (σα να έχω από πάνω μου μια προστασία). Δε θέλω στο παραμικρό πρόβλημα να βρίσκω βολεμένες λύσεις. Μου αρέσει να παλεύω, για μένα αυτό είναι ζωή. Ήδη με έχεις βοηθήσει ουσιαστικά και το ξέρεις, γιατί β...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΥΠΟΠΤΗ
Μια Ρόζα που είναι κάκτος και ονειρεύεται ιβίσκους, νεραγκούλες και καμέλια ιαπωνική, αυτοκρατορική, μια Ζέλντα που εξακολουθεί να αγαπά ακόμα κι όταν ο εαυτός της χαθεί, μια Λόλα, "έξω ψυγείο, μάρμαρο, πάγος" και μέσα "σκαντζόχοιρος που αιμορραγεί", μια γυναίκα που έγινε αυτί, μια Μύρνα που αδίκως την ψάχνουν, μια Χανελόρε που γίνεται άλλη, αναλόγως του πώς τη βλέπει κανείς, η νεραϊδούλα των flower fairies η αυτοκαταστροφική, μία εργασιομανής και μία εμμονική, μία σύζυγος-Πηνελόπη πιστή, μια έγκλειστη ευτυχής, μία άλλη που επιστρέφει, μια...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΡΑΣΕΛΗΣ
Τα πάντα στη ζωή της Αρασέλης ήταν μουσική, το καθετί το έφερνε η μουσική. Το γέλιο, το δάκρυ, ο πόνος, ο φόβος, η αγάπη, η χαρά έρχονταν με νότες. Και από τον ήχο του βιολιού της, που τη συντρόφευε και την ακολουθούσε σαν τη σκιά της, μπορούσε να ξεχωρίζει τους φίλους, τις ημέρες, τους τόπους, τις στιγμές, το χρόνο που περνούσε... Ένα αλληγορικό παραμύθι για τη μαγεία της ζωής και της αναζήτησης, που δικαιώνει τη μοναδικότητα των συναισθημάτων και των ονείρων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΠΕΡ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ, ΠΕΝΘΟΥΝΤΩΝ, ΟΔΟΙΠΟΡΟΥΝΤΩΝ
Ιστορίες σαν καντηλάκια για τους οικείους ζωντανούς και νεκρούς. Αναμμένα κεράκια για τις Κυριακές του μπαμπά μου και τις Δευτέρες της μάνας μου. Για τις Μεγάλες Παρασκευές μου και για όλα Τα πρωινά του Σαββάτου στη γειτονιά. Πετεινά τ' ουρανού και φλόγες που τρεμοσβήνουν όλοι μας: στην κούνια, στη σάλα, στο πλυσταριά, στο βουνό, στο κτήμα του Λιάπη, στα γκρεμισμένα, στα στοιχειωμένα, εντέλει, στα όσια και τα ιερά. "Ό, τι απέμεινε. Ό, τι απομένει. Επειδή όσα παπούτσια να βάλει κανείς, φεύγει ξυπόλητος: "Κάποια βράδια, του έκανε το χατίρι κ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΡΟΣΩΠΑΓΝΩΣΙΑ
«Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα/ ο θάνατος ασταμάτητα με ροκάνιζει». Έτσι ξεκίνησε. Μεσήλικη, κρίση, αλλαγές - πάνω που ήρθαν «οι δικοί μας άνθρωποι» για να βιώσουμε εκείνο το πικρό «Όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει τους ανθρώπους, εισακούει τις προσευχές τους» (Όσκαρ Ουάιλντ). Ή, χειρότερα, στέλνει τον Νίκο Αρχιμανδρίτη και για διευθυντή «ένα δικό μας παιδί». Για να γκρεμιστεί μια ζωή, αρκεί ένα καλοκαίρι· και για να αλλάξει μια εφημερίδα χέρια, μερικοί ρούνοι και λίγα παραισθησιογόνα φυτά. Μια δημοσιογράφος βιβλίου και η τηλεφωνήτρια...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΚΟΥΚΛΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ
Όλα τα θαυμαστά συμβαίνουν τα κυριακάτικα μεσημέρια, το έχετε προσέξει; Ζωντανεύουν τα παραμύθια, συναντάμε καλές μάγισσες και οι κούκλες έρχονται να μας βρουν. Έτσι συνέβη και με την Έλενα. Δυο κούκλες την ονειρεύτηκαν και ταξίδεψαν σε χώρες και θάλασσες για να τη συναντήσουν σαν... παιχνίδια της -έτσι δε συνηθίζουν να λένε οι μεγάλοι;- πολλά χρόνια μετά. Επειδή τις κούκλες μας και τα παιχνίδια μας δεν είμαστε εμείς οι μόνοι που τα επιλέγουμε, μας έχουν ονειρευτεί κι επιλέξει ήδη αυτά, και συναντιόμαστε όταν θα έρθει εκείνη η ώρα για να κ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
"Το μεγάλο και το ακατανόητο το ζεις. Φραγκοδίφραγκα θα είναι πάντοτε εκείνα που γράφω. Καταλαβαίνω καλύτερα τη σιωπή. Είναι η μόνη παράφορα εύγλωττη, η μόνη αξιοπρεπής. Αλλ' άνοιξε ο χρόνος κι έχουν γίνει κουβάρι ό, τι θυμάμαι, ό, τι συμβαίνει κι εκείνο που κρύβεται αινιγματικά μια ζωή. Τον πονάω τον τόπο μου. Είμαι ο τόπος. Ξερολιθιά στις ξερολιθιές." Είναι η είδηση του καλοκαιριού: ένα νέο κορίτσι 26 χρονών σκοτώνει την πρώην γυναίκα του συντρόφου της. Η γιαγιά της, επίσης στα 26 της, είχε κάψει τον άντρα της πάνω από μισό αιώνα πριν. Η...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΥΡΙΟ, ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΗΣΩ. . .
(. . .) Οι παράλληλες διαδρομές δυο γυναικών που προσπαθούν ν' ανακαλύψουν τον απωλεσθέντα εαυτό, ν' ανασκευάσουν τον χαμένο χρόνο για να μπορέσουν να λύσουν το αίνιγμα του κόσμου. Η Πέτρα, φυτεύοντας ζουμπούλια «χτισμένη» σ' ένα σπίτι πέτρινο. Η Λόλα γράφοντας μικρές ιστορίες, γιατί μόνον έτσι το παρελθόν το κάνει αιώνιο. Άλλωστε, η αποτυχία δεν έχει άλλη λύση, όλο μιλά: για σφαλιστά παράθυρα που δεν ανοίγουν ποτέ, για τη γυναίκα που έγινε αλάτι, για έναν άντρα που ολοένα πνίγεται. Επειδή ποτέ δεν ξέρεις πως θα γυρίσεις από ένα ταξίδι. (Α...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΒΟΡΙΝΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
Από παιδί περπατά χωρίς να κοιτά. "Άνοιξε επιτέλους τα μάτια, παιδί μου!" την ακούει - η πανταχού παρούσα μαμά! Βηματίζει αργά, μηχανικά... Κοιτάζοντας αφηρημένα, με εκείνη τη διαρκή έσωθεν όραση, στραμμένη λες στα σπλάχνα... Βαδίζει αργά, σταθερά, πριγκιπικά - όπως εκείνη της έχει μάθει να περπατά. Έστω και κάπως πυρετικά. Σαν υπνοβάτης, δηλαδή, χωρίς να κοιτά... Εκείνη και η Άλλη. Ο εαυτός και το ψεύδος... Τέσσερα τετράγωνα τις χωρίζουν. Τόσο κοντά, και ταυτόχρονα τόσο πολύ μακριά... Την ίδια θάλασσα βλέπουν. Το ίδιο βουνό, από την πίσω ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΤΣΑΓΙΕΡΑΣ
Η Νεφέλη λατρεύει τις τσαγιέρες. Δεν έχει μία, ούτε δύο, αλλά δεκαεφτά διαφορετικές, πανέμορφες, μαγικές τσαγιέρες. Ταξιδεύουν για να τη βρουν από μακριά, παίρνουν χρώμα και σχήμα και άρωμα στο χαρτί, διασχίζουν χρόνο και χώρο με την Αλίκη. Και διαβάζουν τις σκέψεις και τα όνειρα των ανθρώπων. Ένα παραμύθι για το θαύμα της Τέχνης και το μυστήριο του Χρόνου. (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝ ΥΠΝΩ...
Την Μεγάλη Τραγική υποδυόταν από παιδί. Αλλάζοντας πρόσωπα και προσωπεία μέσα στο χρόνο. Ασύνειδα πρώτα, μάσκες μετ' επιγνώσεως αμέσως μετά' και ποια δεν έγινε, αυτή η ηθοποιός κι η σκηνοθέτης επίσης. Πασαλειμμένη με σοκολάτες μεγάλωνε και γελούσε επαναλαμβάνοντας εκείνο το "τρώγε σοκολάτες μικρή μου, τρώγε σοκολάτες", υπνοβάτης κι εκείνη μέσα στους υπνοβάτες, μια ζωή "εν ύπνω" όπως της έλεγε και γελούσε η ζωντανή φωνή ενός άντρα νεκρού. Αυτό το ζωντανό αινιγματικό Τίποτα που εξακολουθεί ωστόσο να είναι όλη μας η ζωή. Το όλον ζήτημα είναι ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΜΠΟΛΕΡΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΡΑΒΕΛ
Η ΕΚΑΤΗ-ΟΥΛΡΙΚΑ, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν' αντέξει. Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα - γι' αυτό έχει έρθει εξάλλου σ' αυτή τη ζωή. Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη. "Άλεφ" και "Μπεθ", υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου "ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά", για μια αιώνια στιγμή. "Δραπέτες", καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φονιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια Επιστροφή θα το πει. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑΩ Η' ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑΩ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ;

ΕΑΝ Ο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ ΠΑΝΤΡΕΥΟΤΑΝΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Τι, θα είχε συμβεί, αλήθεια, αν ο Καρυωτάκης είχε παντρευτεί την Πολυδούρη; Αν εμείς είχαμε βρει τον χαμένο μας καιρό; Και είχαμε τολμήσει, τελικά, να διασχίσουμε τη "ζώνη των επιθυμιών"; Αν είχαμε βρει που κατοικεί το μέλλον και αν οι πιο μικρές αποστάσεις δεν ήταν αδιάβατες; Μέσα στη φασαρία, όμως, το χάνεις το σημαντικό. Κι ύστερα είναι και οι Θεοί που, όταν ρίχνουν τα ζάρια, δεν μας ρωτάνε αν παίζουμε. 33 μικρά κείμενα για τη μεγάλη ταραχή της απουσίας. Για τη μοναξιά του σπιτιού και του περιττού αριθμού. Με μία βασική υπενθύμιση: Όλοι...
Διαβάστε περισσότερα...