ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ ΑΡΕΤΗ (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ
Κουρνιασμένη σε θαλάμι η ψυχή, βιγλάτορες όρισε τα μάτια να ατενίζουν τον κόσμο. Κι εκείνα, πιστοί φυλακάτορες, της αντιστέλνουν τις πολυπόθητες έξω εικόνες. Με αδημονία ανοίγει την αγκαλιά της και αρχίζει να συνθέτει υμνωδίες σε κλίμακα έσω ιριδισμών. Γιατί, τι άλλο είναι η Ποίηση, παρά το Ορατόριο της ψυχής μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ Αυτό θα είναι το φυλαχτάρι σου, Αρετούλα, μου είπε η Γιαγιά μου, με το Αιγαίο στα μάτια της και τον χρυσαφένιο κάμπο στα μαλλιά της. Θα το κρατάς πάντα στον κόρφο σου, να με θυμάσαι. Μα, γιαγιά Χρυσούλα, αυτό δεν είναι Τίμιο ξύλο, μια ασήμαντη πετρούλα είναι! Κι όμως! Είναι μετρητής τιμιότητας πολύτιμος. Αυτός θα σου δείχνει το χρυσάφι στις καρδιές των ανθρώπων. Θα τον σέρνεις πάνω τους και όταν βλέπεις να χρυσίζει, θα τις αγκαλιάζεις. Μακριά τους όμως, σαν η πέτρα χρώμα δεν αλλάξει. Είναι η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ, αλάνθαστος κριτής ανθρω...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΜΕ ΑΝΤΙΣΤΥΛΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ Ένοιωθα να γέρνω σαν ανεμώνη, που λησμόνησαν δίχως νερό στο βάζο. Γέρνω, είπα μέσα μου, γερνώ, τον ακροτελεύτιο στίχο μου καταθέτω. Με καρτεροσύνη, θλιμμένη, ξέπνοη, ψέλλισα "γεια" στα γύρω μου. Κι ήρθες εσύ, Ποίηση, άγγελος ψυχής, και μ' ανάγειρες! Ύδωρ λαγαρό οι λέξεις σου, αμφίρροες, κισσός σε λεύκας κορμοστασιά, με τύλιξαν. Εύχαρις για τα δώρα σου, την ψυχή όρθωσα αδράχνοντας την γραφίδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...