ΚΑΚΙΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

ΕΝΩΣΙΣ!
Δεν θυμάμαι: δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Έλεγα κι εγώ μικρός: "ΑΕΚ είμαι. Ένωσις!". Ύστερα, έχανε 3-0 στο ημίχρονο η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, από την και πολύ πάντα Ελαφρά Ταξιαρχία. Τ' άκουγα, όχι στο ραδιόφωνο, στη ραδιοφωνάρα που είχαν τα σπίτια τότε, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Κι ο πατέρας μου έφευγε: "Ωραία ομάδα διάλεξες, Σωτηράκη!", μου είπε γελώντας, χαμογελώντας. Στη σιωπή μου απάντησε ο Νεστορίδης: τέσσερα έβαλε στην επανάληψη στη Ριζούπολη (θυμάμαι καλά;), κερδίσαμε, του ακυρώσανε άλλο ένα, νομίζω. Περίμενα τον πατέρα ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ [ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ] - ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ! [ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΚΙΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ]
ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΚΙΣΗΣ: Δεν συμφωνώ! Έτσι ν' αρχίσουμε, λέω εγώ, αυτή τη συζήτηση, Γιάννη. ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ: Συμφωνώ. Γιατί το «Δεν συμφωνώ!» είναι μια φράση κλειδί για όλη την Τέχνη βέβαια, αλλά στην Ποίηση, που είναι ένα από τα πιο υποκειμενικά πράγματα, ταιριάζει απόλυτα. Ειλικρινά, διαβάζω πολλούς καλούς ποιητές, οι οποίοι δεν αρέσκονται ο ένας σε αυτά που κάνει ο άλλος. Σ.Κ.: Εμένα αυτό μου φαίνεται και λογικό, και νόμιμο, ομολογώ. Γιατί ο καθένας μας ακολουθεί έναν δρόμο δικό του, που προς κάπου πηγαίνει, και τον πηγαίνει. Και μία δόση «αυτ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΒΕΓΓΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΤΣ
"Σωτήρης Κακίσης: Ποιοι από τους κωμικούς είναι κιτς, και ποιοι δεν είναι; Ο Βέγγος είναι κιτς, ο Χάρρυ Κλυν είναι κιτς; Ποιος είναι και ποιος δεν είναι; Χρήστος Βακαλόπονλος: Όλοι έχουν σχέση με το κιτς. Απλώς, εγώ, αυτό που έλεγα για τον Βέγγο είναι ότι ο Βέγγος είναι σαν ένας μαγνήτης, ο οποίος, στο πέρασμα του, καθώς τρέχει ας πούμε, μαζεύει, κολλάνε πάνα) του διάφορα πράγματα. Διάφορα αντικείμενα, διάφορα ρούχα, κλουβιά από πουλιά, φωνογράφοι... Όλο το κιτς που έχουν οι άλλοι, ο Βέγγος το μαζεύει, το δουλεύει, το διαλύει, το πετάει με...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ένα μεγάλο δάσος ήτανε, κοριτσάκι μου, μεγάλο τόσο, τόοοσο. Άμα τεντώσεις και τα δύο χέρια στα πλάγια, φαίνεται πόσο μεγάλο ήτανε. Κι άμα κλείσεις τα μάτια, θα καταλάβεις πόσο σκοτεινό, είπα εγώ. Κι ήταν ένα ζώο με ψηλό λαιμό, που δεν θυμάμαι τώρα τ' όνομά του και πάω να σκάσω. - Στρουθοκάμηλος, ανασηκώνεται και μου λέει η μικρή επειδή φοράει ριγέ πιτζάμες και πάει πιο εύκολα το μυαλό της. - Όχι, όχι, η στρουθοκάμηλος είναι πουλί, έχει ψηλό λαιμό αλλά όχι πολύ. Είναι ένα με βούλες, πολύ εύκολο ζώο. Γιατί δεν το θυμάμαι; - Στρουθοκάμηλος! -...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΔΑΦΝΗ - ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ
ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ έχω πολλά σκεφτεί, πάρα πολλά. τα περισσότερα χωρίς θυμό, ήρεμα. άλλα πάλι με θυμό, σαν άνεμος μες στο μυαλό μου ανάποδα, σαν θύελλα εξωγήινη, σκληρή. και το μυαλό μου το μικρό τότε γαλαξίας ολόκληρος, με πολλές, πάρα πολλές παραπάνω από μία Γη, Διάστημα όλο θόρυβο κι εκρήξεις εκκωφαντικές, Σύμπαν ο νους μου άγριο, άναρχο, ανόητο τελείως, κι όμως: ήρεμος εγώ είμαι τώρα, με τις ήττες όλες όλες νίκες. [...] ΜΙΑ ΔΑΦΝΗ την πιο μεγάλη δάφνη σ' όλη τη Βόρεια Εύβοια, στο σπίτι μου απέξω, στην πόρτα του κήπου, έχω. τη φυτέψαμε μι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΚΙΣΗΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Ι
-...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΣΥΡΜΑΤΑ - ΣΥΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
«τις περισσότερες ώρες της ημέρας οι ζωές πλησιάζουνε τα χώματα περνάνε κοπαδιαστά τις πίκρες κι αντέχουνε, γιατί σαν σύνολο δεν λιγοστεύουνε, ούτε πληθαίνουνε, τόσο σταθερά που δίνουνε την απάντηση ύστερα πάλι, κάθε ζωή μόνη της έχει το ίδιο βάρος.» (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, Η ΚΑΛΛΑΣ
Η Κάλλας έναν Άγνωστο Θεό ευσυγκίνητο, μια πάνω απ' όλα τα μελοδράματα Νέα Τραγωδία, έναν τρόπο υπεράνθρωπα ανθρώπινο είπε, κήρυξε. Της καρδιάς της υπόθεση πια κι η πιο μεγαλόσχημη παρτιτούρα, σκαλί-σκαλί προς τον ουρανό και τα σώματα μαζί με τις ψυχές έδειξε πως πηγαίνουν, πως προορίζονται. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Μ' αγαπάς; Μπορεί να λείπει ο "άγιος" Βασίλης Αυλωνίτης. Υπάρχει όμως ο "μέγας αρχιερεύς" Νίκος Σταυρίδης. Μπορεί να λείπει η "οσία" Σαπφώ Νοταρά, η "δαιμονική" Γεωργία Βασιλειάδου. Υπάρχει όμως ο "διάολος" Κώστας Χατζηχρήστος. Μπορεί πολλοί να λείπουν από το βιβλίο αυτό, από τη ζωή μας. Είναι όμως "όσοι είναι" το πρόσχημα: για πράγματα πέρα από τον κινηματογράφο μιλάμε, σε υποθέσεις πίσω από την οθόνη αναφερόμαστε: για "όλα όλοι" εδώ μέσα ενδιαφέρονται, με όλα όλοι ασχολούνται. Άνθρωποι αισθηματικοί κι αμετανόητοι, αποκαλύπτονται ευγενικά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ (ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ)
Ο μέσα κήπος Όλυμπε, Κίσσαβε, βουνά της Κίνας, άγνωστα 'Εβερεστ της Ινδοκίνας, ψηλά κι απάτητα, μικρά μπροστά μου, μπρος στα αισθήματα τα πιο κρυφά μου. Ο μέσα έρωτας, ο μέσα κήπος, κόσμος ολόκληρος αυτός ο χτύπος. Ο μέσα έρωτας, καρδιά, καρδιά μου, βουνά κι ηφαίστεια όλα δικά μου! Βουνά ρεμπέτικα της Αλαμπάμα, Αίτνα της Θήρας μου και Φουτζιγιάμα, ηφαίστεια άγρια, σβηστά μπροστά μου, μπροστά στον έρωτα και την καρδιά μου. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
«στην τσέπη μου μέσα μυρίζει ρίγανη, φυτεία ολόκληρη από κάθε ως τώρα μου εποχή, κάθε κόκκος της κι άλλη μυρωδιά, όλες σ' όλους η μία καλύτερη από την άλλη, η μια εποχή πιο δική μου εδώ τώρα από το μέλλον όπως φαίνεται, από την άλλη. και χάδια στην τσέπη μου μέσα μαζί, κι από των ελάχιστων ηλικιών μέσα στην τσέπη μου εδώ φερμένα. κι όπερα ολόκληρη μες στην τσέπη μου υπέροχα ιδιωτική, όπερα με χάδια και ρίγανη αποκλειστικά». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΛΟ ΑΕΡΑ!
"Ο Σωτήρης με καταχώρησε στους φίλους του πριν τριάντα χρόνια. Αυτό πολύ με τιμά, γιατί ξέρω πως φίλους δεν έχει όποιους κι όποιους. Και τους έχει όλους γύρω του. Εμάς κοντά του κι άλλους μακριά - αν και τους βλέπει κάθε μέρα... Κάποιοι είναι πολύ μακριά. Σ' άλλη πόλη, σ' άλλη χώρα, σ' άλλη ήπειρο, μέχρι και στον Παράδεισο. Κάλλας, Χατζιδάκις, Μπάστερ Κίτον, Κουμανούδης, Χατζηγιακουμής, Χουλιαράς, Βαρβέρης, Χίτσκοκ, Τσέχωφ, Ηρώνδας, Τζέρι Λούις, Βέγγος, Πανούσης, Περάκης, Τσεμπερόπουλος, Γούντι Άλεν, Φελλίνι, Κουροσάβα, Εγγονόπουλος, Σαπφώ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΣΟ ΝΗΣΙ
-...
Διαβάστε περισσότερα...

ΝΑ 'ΧΩ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ
χάθηκ' ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΗ ΜΕΡΑ
με λιοντάρια πια γεμάτα τα τρένα, με τίγρεις, με λεοπαρδάλεις, με πούμα, ο καπνός πια προς τα μέσα, στων θηρίων τις αναπνοές μπαινοβγαίνοντας, τις ουρές τους ελαφρά σαν αεράκι σηκώνοντας, στον αέρα όρθιες κρατώντας τις. στων τρένων τα εστιατόρια πάλι από τελείως άλλες εποχές αόρατοι άνθρωποι, ταρακούνημα στις γραμμές νεκρό πια κι αυτό μαξί τους, φαγητά φαγωμένα χωρίς ευωδιά, χωρίς τη γλύκα τους. τρένα από 'δω στην αιωνιότητα, σαν ελέφαντες στη ζούγκλα βαγόνια ο ένας πίσω από τον άλλον, στους ορίζοντες του κόσμου όλα σαν καπνός τους καπνού ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!
Το πιο άγνωστο δάχτυλο του αριστερού μου χεριού είναι το τέταρτο, λίγο πριν το μικρό-μικρό. Δεν κάνω τίποτα, ούτε με το νύχι του, ούτε ποτέ μόνο του το χρησιμοποιώ. Μόνο όταν είναι να κολλήσω κάτι με σελοτέιπ, και τ' άλλα τρία δάχτυλα έχουν ήδη πάνω τους σελοτέιπ, τότε το χρησιμοποιώ. Είναι δάχτυλο ήσυχο, ερωτευμένο με μια κοπέλα κρυμμένη κάτω από το μολύβι μου, κι αυτή νούμερο τέσσερα, κι αυτή δάχτυλο, αλλά του άλλου μου χεριού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ
Έναν χρόνο μικρότερος. Κάθε χρόνο έναν χρόνο μικρότερος. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, αλλά γίνεται. Κι ο Χρόνος, άλλωστε, μικραίνει κάθε χρόνο, εκεί που έμοιασε ατέλειωτος, τώρα μοιάσει ελάχιστος, μωρό παιδί. Τα χρώματα όλο και πιο ίδια πια φαίνονται, όλο και πιο γνωστά. Κι οι μυρωδιές, και τα νησιά, και τα βλέμματα, λίγα φαίνονται πια και του κάθε χρόνου τα γυρίσματα, το καλοκαίρι προπαντός, κι η άνοιξη. Αλόγων τα ποδοβολητά προς αλλού τώρα πια πάνε, ίσως σε λίμνης παγωμένης την επιφάνεια έναν τελευταίο χορό να χορέψουνε, να ραγίσει η λίμνη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ ΑΓΚΑΛΙΑ -ΣΑΝ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, ΜΑΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ - ΣΑΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
"Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ": Καμιά φορά γράφει: ΙΑΤΡΕΙΟ ΜΙΚΡΩΝ ΖΩΩΝ. Με κεφαλαία. Και δεν ξέρεις αν λέει Ζώων ή Ζωών, μήπως μπορούμε να πηγαίνουμε και τις μικρές ζωές μας για σέρβις, στον κτηνίατρο. Μήπως χωράμε κι εμείς στο Θαυμαστό Κόσμο των Ζώων, και δεν είμαστε και τόσο κτήνη, αλλά Ζώα της Προκοπής, χωρίς όλ' αυτά τα άγρια ένστικτα των ανθρώπων, των ανθρωποειδών. Καμιά φορά σκέφτομαι τι ζώα είμαστε, τι θηρία, όπως το σκεφτόσαστε, στοιχηματίζω, κι εσείς, νεοναζί και μη, αμερικάνοι και μη. Γιατί κι αυτοί θα 'χουν, δεν μπορεί, μια ώρα της ημέρα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
έρχομαι από τον θάνατο, από του Κάτω Κόσμου τον ουρανό, από τα βουνά των ηφαιστείων του μέσα. έρχομαι κι εφέτος από 'κεί που η ψυχή μου διακοπές συχνά κάνει, από 'κεί που πάω όταν δεν σκέφτομαι, από 'κεί που είμαι όταν λείπω, μαζί μου ένα γατί θεότρελο μόνο, όλο γκρίνια μα κι όλο ζωή, της μάνας μου σαν η καρδιά εδώ πίσω, της επίμονης ζωής της γλυκό κατακάθι. κάτω από τη Γη οι δυο μας, το γατί κι εγώ, χορό όλο ανακαλύψεις χορεύουμε, εδώ μυρίζει ρίγανη, εδώ ελληνικά, εδώ Θεό πάλι. εγώ τότε πιο λίγα από το γατί ξέρω, πιο λίγα για τη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΛΩΝ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Μένουνε μέσα μου πολλοί. Το λέω, το ξαναλέω. Άλλοι κοιμώνται τη νύχτα, άλλοι τη μέρα. Τα κρεβάτια τους είναι κουκέτες στου μυαλού μου πάνω το σιωπηλό σκάφος. Πλένονται, άλλος κοιτώντας απ’ τα μάτια μου έξω, κι άλλος από κάτι φινιστρίνια στα νεφρά με θέα την καρδιά μου και το συκώτι. Άλλοι βλέπουν, κατεβαίνοντας ως τα ρουθούνια έξω-έξω με σχοινιά, δύο εικόνες του κόσμου άσχετες, των δαχτύλων των ποδιών μου τη γλυκιά ηρεμία, της κοιλιάς μου τον πιο κάτω γκρεμό ονειρεύονται. Κι ένας, ο πιο δικός μου απ’ όλους, ούτε κοιτάει, ούτε μιλάει, ούτε ...
Διαβάστε περισσότερα...