ΚΟΝΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΟΣΗΣ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΟΧΗ
Και τότε αφήσαμε πίσω τα ζεστά μας τα σπίτια: ανεβαίναμε χέρι-χέρι, αλυσίδα ολόκληρη, και μπαίναμε στο σπήλαιο. Τα δέντρα, μοχθηρά, μας χτυπούσαν στο πρόσωπο μα κάποτε φτάναμε λίγοι λίγοι, ματωμένοι. Θυμάμαι που φέρναμε μαζί κάτι κουλουριασμένους υπνόσακους πολύχρωμους γιατί ήταν, λέει, μέσα λευκό και κρύο. Άρχιζα να συνηθίζω τους παράξενους σχηματισμούς του- "έτσι κι αλλιώς, εμείς θα μείνουμε λίγο" μας λέγανε Γιατί υπήρχαν κι οι άλλοι: στη μέση, κάτω από ένα κίτρινο στεφάνι που 'φεγγε απ' τη σκεπή υπήρχε μια λίμνη με ασβεστόνερο που το λέ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΕΡΑΣΜΑ Αυτή τη νύχτα θα 'βλεπες - αν κοίταζες ψηλά τους αγγέλους να βάφουνε τ' άστρα με μπογιά πορφυρή· μα κι εδω κάτω, ανάμεσα στα λιόδεντρα, σε φτάνει το μύρο στα ρουθούνια - κι όμως νευρικά ξεφυσάς, το ρολόι κοιτάς, το τσιγάρο τελειώνει· είναι τούτα, λες, πράματα άπιαστα, λεπτά: δίχως βάρος στέκουν στον αέρα, τώρα ξυπνάν -όλοι- και το λένε, μα συ το 'νιωθες και πιο πριν πόσο το ποθούσες σαν χτύπαγες την τσάπα, το καμάκι, το σκήπτρο να κράταγες στο χέρι σου - κόκκινο: κι έτσι τ' άφησες όλα· τώρα, λέει, κάλλιο να μην είχες γεννηθεί, μα δ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ
Πρέπει να ήσουν δεκάξι χρονών όταν άνεμοι νέοι άγριοι φύσηξαν μες στο νησί, ούτε νύχτα δεν έμεινες: κίνησες μόνος εσύ με σχεδία με τ' άγριο κύμα πάντα παλεύεις στο πέλαγο - ξένος σε κάθε στεριά. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ
Δέντρο είναι ο ικανοποιημένος άνθρωπος όταν πλήρης ατενίζει τους καρπούς του μόχθου ένα παράθυρο -τρίγωνο- στην ποθητή σοφίτα και μέσα, μόνο η ματιά ταξιδεύει - ρέμβη και χαρά και ανάπαυση. [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...