ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ ΠΑΝΟΣ

ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ
"ΙΑΜΒΟΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ" Διεκδικώντας το ανεκπλήρωτο καμιά ευχή δε μελωδεί Διαβάζω τα χείλη σου στη σιωπή κι εσύ πίσω απ' το γυαλί κοιτάζεις με 'κείνο το βλέμμα της θάλασσας δίχως να βρίσκεις βασιλιά να στεριώσεις πάλι το μύθο Δασεία του φεγγαριού σμιλεύει απρόοπτο βράχο ποδοβολητά της μνήμης κι άλλες ταχυπαλμίες της άνοιξης Τί να μαζέψεις με λέξεις; Τί με σιωπή; Με λίγο εγώ με στόμα κλειστό δοκιμάζω μια νοσηλεία με πρύμνη ιαματική και δειλινή σημαία πληγωμένη (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Ο πόθος και η αγάπη για τον άλλο συμφιλιώνει, συχνά τ' ανόμοια, διότι εκεί το νόημα κάθε ζωής μπροστά στο θάνατο και στο αιώνιο. Δύο δέντρα, παλεύοντας τη μοναξιά, ανοίγουν δίγλωσσο της φύσης ευαγγέλιο, συνομιλούν ώσπου τα βρίσκουν. Αγκαλιάζονται να γίνουν ένα, με ζεστές υποδοχές, με κελαηδισμούς και μουσικές, με ανέμους να λυσσομανούν κι αυτά μαζί, να υψώνονται μες στο γαλάζιο και ν' αντέχουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Επειδή το παρελθόν μας δίνει το μέτρο του παρόντος αλλά και τη δυνατότητα καλύτερης "φιλοξενίας" του μέλλοντος, η αισθητική της μνήμης εκτινάσσεται πέρα από τη χρονική περιοχή γραφής σε όλο το υπαρξιακό φάσμα του όντος, ευτυχώντας ή μη. Αν οι συγκλονιστικές τραγωδίες του κόσμου κατατείνουν στην πιθανή άρση της ανάγκης αλλά και της αξίας της γραφής, η ποίηση αποτελεί τον θεμέλιο μύθο για την περιγραφή των ανθρωπίνων παθών στο διηνεκές. Είναι, θαρρώ, αναφαίρετο, έστω και ως επιτάφιο, το αίτημα προσδιορισμού του θνητού σώματος της ανθρωπότητα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΦΩΣ ΟΡΥΧΕΙΟΥ
"Α Ε Ρ Α Κ Ι Κοιμητήρι φιλέρημο μες στους ανθώνες Μακριά φτερουγίζει μικρό κορίτσι μες στα ροζ και πλησιάζει" Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί, με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις, ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΣΚΟΝΗ
Η ΜΝΗΜΗ ΕΠΟΥΛΩΝΕΙ Λείψανα καλοκαιριών οι αγάπες σου με τα σύννεφα να σκεπάζουν κτερίσματα στ' ουρανού τις ταφές Σε ταξιδεύει ωστόσο η φωτιά τους σε ενεστώτες φωτεινούς να νοσηλεύεις τον καιρό μ' όσα φιλιά των αναπαίστων που θυμάσαι Λήθη καμιά δε θα μπορέσει εκείνη τη μνήμη να ραγίσει [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Κάποτε το ποτάμι κυλιόταν στον κάμπο Κάποτε ο κάμπος γέμιζε κορίτσια Τώρα στον κάμπο φυτρώνουν καπνοί από θειάφι [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Στην αρχή η θλίψη σ' αγκαλιάζει αμίλητη, μεθυστική Στιλβώνει τα βέλη της μέσα στις φλέβες σου και σε νυχτώνει Κράτησέ τον, φεγγάρι ανεβαίνει στις όχθες σου [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙ
Σε χλόη ταπεινή ψάχνει τροφή κι εκεί μεμιάς πλαγιάζει νηστικό στο σπασμένο του φτερό [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΚΥΒΟΝΤΑΣ ΟΥΡΑΝΕ
"ΟΦΕΙΛΗ": Τρέμει η σταγόνα μην τσακιστεί και χάσει ό,τι της είπε η βροχή ν' αφηγηθεί στο χορταράκι (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΤΙΜΑΛΦΗ
Δεν ήξερε ο Οιδίπους τι δρόμους του άνοιγε η Σφίγγα με τη λύση Τι θ' αντίκρυζε, της τύχης γιος στης δόξας το στεφάνι που του 'ταξε η μοίρα Ποια ποτάμια μαύρα θα περνούσε τι μαύρο τα μάτια του θα ζούσαν Αν στον τρόμο του μπροστά της λύση δεν είχε ίσως η ζωή του ως εκεί δίχως Κολωνούς και Θήβες να ευτυχούσε Δε θα τον περίμενε ξανά η Σφίγγα δίχως αίνιγμα πια τώρα μες στο άδειο της βαθύ να τον βυθίσει (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΑΥΡΟ ΒΑΜΒΑΚΙ
Αν η ποίηση αποτελεί το θεμέλιο μύθο περιγραφής των ανθρωπίνων παθών, με το Μαύρο βαμβάκι δοκιμάζω, όπως δοκιμάζει κανείς με τον τρόπο γραφής του, την εκδήλωση και συμπύκνωση ενός ανοιχτού συναισθήματος με λυρική διάθεση αναστοχασμού. Να περάσω, όσο περνάει κανείς, στο υπαρξιακό ημίφως ζητώντας να βρω εικόνες που, στο σύνολό τους, δημιουργούν το αίσθημα μιας πιθανής ενατένισης. Να συγκεράσω τελικώς το κάποτε δίχως τόπο "εγώ" σε σχέση με τους άλλους, τολμώντας μια θέση στο αίτημα προσδιορισμού του στο θνητό σώμα της ανθρωπότητας, με ό...
Διαβάστε περισσότερα...

ΦΟΔΡΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ