ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ο ΑΛΒΑΝΟΣ
Όσο με πάνε τα ποδάρια μου, θα πηγαίνω. Δεν είμαι και καμιά γριά. Ίσα που έπιασα τα εβδομήντα. Και κάτι παραπάνω ίσως. Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Τελευταία με πονάνε, όταν ανεβαίνω στο αστικό. Πιο πολύ, όταν κατεβαίνω στη στάση. Τα έχω μετρημένα τα σκαλιά, πατάω γερά στο πρώτο, αφήνω το αριστερό απαλά, πατάω με το δεξί στο τρίτο, μετά ρίχνω έναν πήδο και τέλος. Εκείνο που με κάνει έξαλλη είναι όταν κάποιοι μου παραχωρούν τη θέση τους, για να καθίσω. Να πεις ότι δείχνω σαν καμιά γριά; Κάθε άλλο! Ψηλή, θεόρατη κοπελάρα, με σφιχτό κορμί,...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝΑΕΡΙΕΣ ΡΙΖΕΣ
"Εναέριες Ρίζες": Δε φεύγει μάταια ο καιρός θέλει μάτια για να δεις τι αφήνει Εκείνο που ανύποπτα αιωρείται κι απλώνει ρίζες εναέριες μες στην υγρή των ρόδων περισυλλογή των ώμων το μούδιασμα χείλη που λαχταρούν του ανεμόφτερου το άγγιγμα Ξεχείλισε ο κρουνός κι αφήνει τις σταγόνες του στο χώμα στου ύπνου τα βλεφαρίσματα το πιο χιλιοφίλημα απ' όλα τα χίλια σταλαγματιά και των μύρων οι γεύσεις Εναέρια διάλεξα τον τόπο των μικρών εκστάσεων να μπορείς να διασχίσεις το σώμα με τη λευκή φωτιά του χιονιού (Από την έκδοση)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ, ΔΩΔΕΚΑ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΕΦΤΑ ΠΙΚΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Η ΣΩΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Μια σειρά διηγημάτων που τα ενώνει η αγωνία απέναντι σ' ένα σύστημα αξιών που καταρρέει. Άνθρωποι λίγο ως πολύ μοναχικοί. Ένας πολιτικός υπάλληλος κάποιας υπηρεσίας του στρατού που μόνο οι παραδοσιακές αξίες τον κάνουν να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά και ψάχνει, ωστόσο, μια διαφορετική γωνία απεικόνισης των πραγμάτων. Ένας διευθυντής τράπεζας που απελευθερώνεται με αλλόκοτο τρόπο από το βάρος της ύπαρξης και αφαιρείται στην ενατένιση της ζωής με μια διάθεση ειρωνείας απελευθερώνοντας ταυτόχρονα μια ονειρική ατμόσφαιρα. Ένας μοναχικός άνθρω...
Διαβάστε περισσότερα...