ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Π. ΚΩΣΤΑΣ

ΣΥΝΤΡΙΒΗ
Το μεσημέρι της Τρίτης, 22 Μαρτίου, ο αγαπημένος μου σκυλάκος Άλφι συνάντησε την τραγική του Μοίρα Άτροπο κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Ήταν, μόλις, ενάμιση χρόνου... Το γεγονός με βύθισε, απροσδόκητα, σε μία περιδίνηση στα υπαρξιακά μου υποστηλώματα, τα, ήδη, ταραγμένα από υπαρξιακή αγωνία, που εδώ και πολύ καιρό με κατατρύχει. Απόρροια αυτής της περιδίνησης υπήρξε η πυρετική ανάδυση 67 τετράστιχων, που συνέθεσα εντός τριών ημερών, σε μία προσπάθεια να κρατήσω ζωντανή την μνήμη αυτού του υπέροχου πλάσματος, που σκορπούσε, αφειδώλευ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Η ζωή παίρνει το νόημά της, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως αντιφατικό, από τις ακραίες αντιθέσεις της. Ο θάνατος είναι ο μέγιστος φωτοδότης της. Η ομορφιά δίχως τη μεγαλύτερη αδελφή της, την ασχήμια, δεν θα είλκυε κανέναν. Ποιος άνθρωπος θα επιθυμούσε να αποκτήσει πλούτη, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που θα τα ζήλευαν και δεν θα μπορούσαν να τα αποκτήσουν; Τα γέλια υπενθυμίζουν πως κάπου, πολύ κοντά, παραμονεύουν τα δάκρυα. Τι αφόρητη πλήξη θα μας προκαλούσαν οι επιτυχίες, δίχως τα νεκροταφεία των χαμένων αγώνων, των ανεκπλήρωτων προσδο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟΥ ΕΡΕΒΟΥΣ
ΧΩΡΙΣΜΟΣ Στεκόμασταν αδιάφοροι στο πλάι μιας καταδίκης που τα πάντα προμηνούσε. Ο αέρας, χλιαρός, κρυφογελούσε σαν ένα ψέμα που στο βάθος μάς πονάει. Οι ρίμες μάς πλήγωσαν τελευταίες, απομεινάρια σκληρής ερμηνείας. Δεν άντεξες τα πέπλα της μαγείας εκεί που κάστρα πέφτουνε και αυλαίες. Κι έτσι νωρίς πεθάναμε από πλήξη στο αλισβερίσι αυτό το τελευταίο. Δίχως σκοπό, παράξενοι, στο φως το φευγαλέο μιάς εκκρεμότητας θολής που χάλαγε τη στίξη. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΚΗΠΟΣ
Το μεσημέρι της 21ης Ιουλίου του 1928, ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, 31 ετών, επισκέπτεται ένα παραθαλάσσιο καφενείο στην περιοχή Βρυσούλα της Πρέβεζας. Παραγγέλνει μία βυσσινάδα και ζητάει ένα τσιγάρο, το τελευταίο του, από τον ιδιοκτήτη του καφενείου, καθώς και μία κόλλα χαρτί, στην οποία καταθέτει την πνευματική του διαθήκη. Το απομεσήμερο, γύρω στις τέσσερις, αποχωρεί και σε μικρή απόσταση, στη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, κάθεται κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοπυροβολείται στην καρδιά με ένα πιστόλι βελγικής κατασκευ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΙΛΙΝΟΙ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ
ΔΕΝ ΟΔΥΡΟΜΑΙ ΠΙΑ Δεν οδύρομαι πια για μια' γάπη παλιά. Δεν στενάζω τα έρημα βράδια. Και ας είναι στην μνήμη η δική σου αγκαλιά κι ας με δέρνουν τα βύθια σκοτάδια. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΥΦΟΙ ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΙ
Η μάχη με τους δαίμονές σου καταλήγει πάντα σε ήττα. Ακόμα κι αν τους εξοντώσεις όλους, δεν έχεις κερδίσει παρά μια μικρή ανάπαυλα μέχρι τη νεκρανάστασή τους. Όταν τα μέσα σου είναι ματωμένα, μη ζητάς σκοινί για ν' απλώσεις μπουγάδα. Ήταν τόσο βλάκας, που το υποδήλωνε κι όταν κρατούσε το στόμα του κλειστό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΡΑΒΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Επτά χρόνια πέρασαν από εκείνο το βροχερό βράδυ, που ξεκίνησε αυτή η πνευματική περιπέτεια, το πλάτος της οποίας, τότε, ούτε καν είχα διανοηθεί. Δεν ήταν δυνατόν να προβλέψω ότι αυτό, που στην αρχή έμοιαζε μ' ένα παιχνίδι κατάθεσης ετερογενών ψυχικών ερεθισμάτων, θα εξελισσόταν σε μία ακατάπαυστη ροή στοχασμών κι ότι θα ήμουν υποχρεωμένος, στο δεύτερο αυτό βιβλίο να περιορίσω, αισθητά, τον όγκο των σκέψεων που συσσωρευόταν, καταιγιστικά, μετά την έκδοση του πρώτου. Πράγματι, το πρώτο βιβλίο ("Στυφοί Λεμονανθοί", εκδόσεις Λιβάνη, 2010) περι...
Διαβάστε περισσότερα...