ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΛΚΥΟΝΗ

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
Ακόμα και στα βάθη της κόλασης υπάρχουν πάντα όμορφα τοπία, που μπορείς, αν θέλεις, να τα ανακαλύψεις και ν' αφήσεις την ψυχή σου ελεύθερη να ξαποστάσει. Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού όταν βρεθείς, μπορείς να πιαστείς από ένα κυκλάμινο και να σωθείς. Φτάνει να στρέψεις το βλέμμα σου και να το δεις. Ακόμα κι όταν σε χτυπούν τα άγρια κύματα και γύρω σου είναι τα σκυλόψαρα, έτοιμα να σε καταπιούν, πάντα υπάρχει δίπλα σου ένα κοχύλι που μέσα του κρύβεται ο Θεός. Σφίξε το στη χούφτα σου και θα σε οδηγήσει στην ακτή που ονειρεύεσαι. Ακόμα κι ό...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ...
Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ
Είναι κάποιες φορές που θέλεις να κάνεις έναν περίπατο στα χορταριασμένα μονοπάτια της ζωής σου. Να ξαναθυμηθείς τ' αρώματα και τα χρώματα. Να ξανακούσεις τα τραγούδια των πουλιών που σε συντρόφεψαν στο διάβα σου. Να ξανακούσεις το γάβγισμα των άγριων σκυλιών που ήταν κρυμμένα πίσω από τα δέντρα όπου κάθισες να ξαποστάσεις. Να ξανάρθουν στο μυαλό σου οι εικόνες του εαυτού σου, πότε να χορεύει ανέμελα μέσα στις κόκκινες παπαρούνες και πότε να σέρνεται με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος και πληγιασμένος, στα λασπόνερα. (Από την παρουσίαση στο οπισ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΜΠΟΡΑ
Την "κυρα-Σοφία" τη γνώρισα σ' ένα χωριό της Κρήτης, μικρό παιδί εγώ τότε, γύρω στα 1950. Θυμάμαι πόσο όμορφη μου φαινότανε τότε. Θυμάμαι που, όταν άπλωνε τα ρούχα στα σκοινιά, έμοιαζε σαν να χόρευε παράξενους χορούς. Κι όταν άρχιζε το τραγούδι στο σιδέρωμα, όλα γίνονταν αλλιώτικα. Σαν να χαμογελούσανε. Σαν να λάμπανε... Μέσα μου πίστευα πως ήταν μάγισσα. Μα τη φοβόμουνα πολύ να της το πω. Περάσανε πολλά χρόνια... Κάποτε τη συνάντησα τυχαία στην Αθήνα. Με προσκάλεσε στο σπίτι της κι εκεί, κουβέντα στην κουβέντα, ξαναθυμήθηκε την ιστορία...
Διαβάστε περισσότερα...

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ
Όσοι βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, συνήθως, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ψάχνουν ένα χέρι, μια φωνή, μια προσδοκία, μια ελπίδα εξ ουρανού, μια ψευδαίσθηση έστω, ένα νεύμα, που να τους καλεί σε μια ανοιχτή αγκαλιά. Οι περισσότεροι. Γιατί υπάρχουν και πολλοί που απλώς αφήνονται να κυλήσουν. Είν' αυτοί που, όταν έρθουν οι διασώστες, αν έρθουν, κρύβονται για να μην τους εντοπίσουν. Είναι περίεργο, αλλά έχει και μια γλύκα η άβυσσος. Υπάρχει μια σχέση ερωτική με την αυτοκαταστροφή. Αν συναντήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, μη γελαστείς κι επιχε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΠΙΤΙ
Το χαμπέρι έφτασε και στο χωριό της πλαγιάς. Έφτασε σαν το κακό πουλί. Κι εσκέπασε σφιχτά με τις φτερούγες του τον ανθισμένο λόφο. Και τον έπνιξε. Πρωί πρωί η "κυρία είσοδος" του κόκκινου σπιτιού έκλεισε μ' ένα βρόντο σαν τη στριγκλιά. Και το μπρούντζινο χέρι με το δαχτυλίδι τινάχτηκε δυο φορές στον αέρα και χτύπησε δίχως σκοπό. Τακ. Τακ. Περάστε! είπε η μοίρα στη συφορά. Κι εκείνη πέρασε ευγενικά κι εστρογγυλοκάθισε στον καναπέ, δίπλα στο μαντολίνο του Νικόλα και στα δαντελένια μαξιλαράκια της κυρίας Κατίνας. Κείνη τη μέρα μαζευτήκανε όλο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΜΑΝ... ΑΜΑΝ!
Ήταν η μικρή αράχνη που στήριζε μια μεταξωτή κλωστή σ' ένα φύλλο του γιασεμιού κι ύστερα κρεμόταν πάνω της και νανούριζε τους πόθους της. Ήταν η ανόητη σαύρα που κρύφτηκε στη ρίζα του αλεξανδρινού, γιατί φοβήθηκε τη σκιά της ερημιάς. Ήταν η φτερούγα από τ' όνειρο του Σέβη, που καρφώθηκε σαν τον σουγιά σε μια γινωμένη ρόγα σταφυλιού. Ήταν ο αναστεναγμός από τον ξεσταχιασμένο έρωτα του Σούλια, που έκανε τις πέτρινες βρύσες να ιδρώνουν. Ήταν οι κόμποι από το φαρμάκι στην ψυχή της Σιδεριάς, που έσταζαν πάνω στα κυκλάμινα και τα ξέραιναν. Ήταν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΦΥΓΗ
Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω γι' άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα "στοπ" στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν' αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή. Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
"Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;" ρώτησε κείνο το βράδυ τ' αστέρι. Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα: "Όχι? Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που... Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι α...τό είναι, πώς να σ' το πω, υπόθεση της καρδιάς". "Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές". "Άσε με τώρα, νυστάζω". "Πες μου", επέμενε τ' αστέρι. "Πες μου μερικές". "Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΨΑΘΑΚΙ
"Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό, φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο δίχως ρότα. "Πού πάμε, καπετάνιο;" με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι. "Όπου πάν' τα κύματα!" λέω επίσημα εγώ. Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα. Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΚΑ ΓΙΑ Τ' ΟΝΕΙΡΟ
Καμιά φορά στο ζόρι ακόμα και η αυταπάτη μπορεί να χρησιμέψει σαν πρόχειρο σωσίβιο. . .Η δεκαοχτάχρονη Τούλα ξεκινά από ένα χωριό της Ηπείρου με ελπίδες και προσδοκίες. Όλα δείχνουν ότι ο ήλιος λάμπει επιτέλους για τη νέα γυναίκα. Ο έρωτάς της με τον Άγγελο, έναν υπέροχο νεαρό, είναι η καλύτερη υπόσχεση για το μέλλον. Η μοίρα όμως, ζαρωμένη, γεμάτη ζήλια και κακία, στήνει καραούλι για να τσαλακώσει και να ξεσκίσει τα όνειρα της κοπέλας. Μόνο που. . . αυτή η ξεδοντιάρα μοίρα δεν έχει πάντα πολλές αντοχές. Όταν πρέπει να παλέψει με τη δ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή. Λένε πως, όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις τη βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε. Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήταν. Παρεάκι σου. Μόνο που, όποιοι τα κηρύττουν όλ' αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού. Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς. Και το κακό μ' αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο. Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα. Στο τέλος, σου γανώνουν το μυαλό. Όμως... αν έφτασες ως εκεί... λέμε, ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΙΚΑ...
Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα. Δύο κάργιες, σ' ένα γέρικο κυπαρίσσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια. "...Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς... Τι ψάχνουν..." ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή τον λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού. "Α! Το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν. Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του προσπαθώντας...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ
Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους. Μοιάζει να ψάχνουν κάπου να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν. Μερικοί μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται. Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται. Ο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΚΑΡΓΙΕΣ
Η Ιβανή, η Σανωτία, η Ατόπη, η Φιλίνα κι η μικρή Γιασώ ήταν ένα σμάρι κάργιες! Ένα σμάρι μαυροπούλια, που τη νύχτα φώλιαζαν στα κυπαρίσσια κι έλεγαν ανθρώπινες ιστορίες για να τις παίρνει εύκολα ο ύπνος. Ένα σμάρι μαυροπούλια. Πέντε κάργιες, που έκαναν αμέτρητους κύκλους μέσα στο χαμόγελο του Θεού. Συχνά, όταν κάθονταν στα δέντρα, τους άρεσε να παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι, με τις λέξεις. Έλεγε μια κάποια λέξη και οι υπόλοιπες έψαχναν ν’ ανακαλύψουν τη μυρουδιά της. Αυτή που απαντούσε πρώτη συνέχιζε με δική της λέξη. Και πετούσαν... Πετο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΛΑ... ΑΛΛΙΩΣ
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση... Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ' αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ' έναν σουγιά... Λέγαμε, αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας πέρα από τα όριά της... Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της... Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε, και μέσα εκεί, με όλη την άνεσή μας, θα γινόμασταν από...
Διαβάστε περισσότερα...

ΒΑΡΚΑΡΙΣΣΑ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ
Κάποιο σταχτί απόγευμα του Σεπτέμβρη ήρθε κοντά μου, εκεί που χάζευα στα παρτέρια της αυλής, μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε: "Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών". Ήμουν δεν ήμουν οχτώ χρονών. Ύστερα μπήκε μέσα, άνοιξε το ραδιόφωνο κι έκλεισε την πόρτα της. Έτσι έκανε. Πετούσε μια κουβέντα και μετά χανόταν... Έμπαινε στο σύννεφό της και ταξίδευε... "Δεν μας μεγάλωσε κανονικά", έλεγε αργότερα ο αδελφός μου, ο Τζόνυ. "Δεν μας έδωσε οδηγίες σωστής πλοήγησης". "Μας εξασφάλισε εισιτήριο διαρκείας για το πλεούμενο της χίμαιρα...
Διαβάστε περισσότερα...

Σ' ΕΝΑ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
"Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;" "Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους. Πετούν ανέμελα... Νωχελικά... Σίγουρα... Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός. Και είναι δικός τους ο ουρανός. Αμφιβάλλεις; Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός..." Δύο ψυχές, η μία...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΑΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκκαλα τα σκυλιά. Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ' α...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ
Εκεί στην άκρη του βράχου... στην κόψη του γκρεμού... οι πέτρες γυαλίζουνε τις νύχτες σαν κοφτερά μαχαίρια. Οι πιο πολλοί έφτασαν ως εδώ δίχως καλά καλά να το καταλάβουν. Τους ξέβρασε ένα άγριο κύμα της μοίρας τους. Είναι και κάποιοι, λιγοστοί είν' αυτοί, που ξεκίνησαν μόνοι τους, παρασυρμένοι από μια χίμαιρα. Έτσι... για να συναντήσουν την ψυχή τους, πέρα από τα όριά της. Έτσι... για να προκαλέσουν το πεπρωμένο τους. Έτσι... για να θαυμάσουν το τοπίο. Όμως, πάντα, απ' όλους αυτούς που περιφέρονται στην άκρη του γκρεμού, μερικοί τα κατ...
Διαβάστε περισσότερα...