ΠΛΙΑΚΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΣΙΩΠΗ
Στα γόνατα της μέρας σκαλώσανε της πείνας τα μυρμήγκια και στου ήλιου τη σπηλιά, μαύρα χρυσάνθεμα φυτρώσαν. Της δίψας μας το στρέμμα ποδοπατούν βουβάλια και της φωνής τα ρούχα στενέψαν στο σεντούκι. Σαράντα αιώνες τώρα το φίδι σκαρφαλώνει στου μετώπου σου την άκρη, και σκάει μες στα χέρια σου ανάπηρο πουλί. Σαράντα αιώνες τώρα σε σέρνει το βατράχι της υπόσχεσης κι αφήνει στη φωλιά σου αυγό, του φόβου το κοράκι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)...
Διαβάστε περισσότερα...

2017
«Συμβαίνει καμιά φορά» να λέμε ψέματα. Ας πούμε, όταν είπα στον πατέρα, πως το μικρόβιο στην καρδούλα του έφυγε, στη θέση του λουλούδι φύτρωσε, και ρίζωσε, βαθειά στην αορτική βαλβίδα. Το δείχνει καθαρά η τελευταία ακτίνα: ανθός λεμονιάς. Μοσχοβολάει ολόκληρος, κι δε χρειάζεται άφτερ σέιβ να του βάζω, μα διασκεδάζω με τους γιατρούς που γύρω του μαζεύονται, τους φοιτητές που ακολουθούν και μπερδεύονται (στα κλωνάρια των μαλλιών του). Το καλύτερο, όμως, (ψέμα) το κράτησα για μένα - διόλου μικρό πταίσμα: είπα πως με πίστεψε. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Χ
Ο γρανίτης επιμένει κάτω από τα βότσαλα. Οι αιχμηρές γωνίες, καμουφλαρισμένες από την απαλή στρογγυλάδα, θα τραυματίσουν τον ανύποπτο επισκέπτη. Παραπέρα, τα σκουλήκια Ophelia bicornis δουλεύουν ακούραστα τον πουαντιγισμο της υγρής άμμου. Κι ανάμεσά τους τα δικά μας αποτυπώματα, καθώς βαδίζουμε παράλληλα στο νερό. Ο ήχος από το κύμα που θα τα σκεπάσει ήδη στα αυτιά μας. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...