ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ

ΣΚΟΝΗ ΣΤ' ΑΜΠΕΛΙΑ
Λένε πως το καλύτερο λίπασμα για το αμπέλι είναι οι πατημασιές του αμπελουργού. Το αμπέλι σε κλέβει και το κλέβεις. Είναι σχέση μοιραία και ισότιμη. Αναπάντεχη και μυητική. Γιατί σου επιστρέφει το θαυμαστικό, το ερωτηματικό, το επιφώνημα. Τα σημαδάκια της ευχής, της λύπης, της χαράς, της παύσης και της σιωπής... Το βήμα, το ρήμα, τη μιλιά, το βλέμμα και το χρώμα, το χώμα, τα ρουθούνια, τον ήχο, το πέραν της λέξης, της στίξης και του τέλους: Τη χειραψία, το νεύμα, το φιλί. Το φιλί της φιλότητας και της αγάπης. Το αμπέλι σου επιστρέφει και σ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΑΙΡΕ ΠΕΤΡΑ
Χαίρε πέτρα Στο σπίτι του πατέρα Τα γαλάζια σπαθιά του ουρανού Πάρε μολύβι και χαρτί Κάτι ανοίγει, πατέρα Προαναγγελία Μοναστηράκι. Βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα Το κόκκινο ποδήλατο Λάθε βιώσας Ο ήχος ο άηχος της σιωπής Μετά από 22 Πάσχα και 22 Χριστούγεννα Ο κύκλος των τεσσάρων εποχών Η αμηχανία της αντίπερα όχθης Ένα κουμπί στην τσέπη μου Προς τα ορεινά της Στυμφαλίας Και κάποτε ήρθε ο καιρός Έγλειφε ο χρόνος τις πληγές Τώρα, λοιπόν, εγώ θα σε βαφτίσω Βίοι παράλληλοι Κούρνιαζε πάνω στην άμμο Ήρθε, πατέρα, ο καιρός Times New Roman Μέχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΗΛΟ
Αν το Ωραίο ανήκει στα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων, στο πεπερασμένο, στη μορφή, στο αισθητό, το Υπέροχο, το Υψηλό ανήκει στα έργα και τις ημέρες των θεών. Στο Λόγο που, ως αιτία και αρχή της δημιουργίας, κινεί τις ιδέες, στην άπειρη ολότητα και την ουσία της. Και είναι αυτός ο ενδιάμεσος τόπος, όπως ορίζεται από τις περιοχές του Ωραίου και του Υψηλού, που "ανοίγεται", που προσφέρεται γενναιόδωρα στον καλλιτέχνη-δημιουργό για να συναντηθεί με τις ιδέες πραγματοποιώντας το άλμα από την αισθητή στην υπεραισθητή πραγματικότητα. Σε τούτο τ...
Διαβάστε περισσότερα...