ΣΤΡΙΓΚΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΗΜΟΥΝΑ ΕΚΕΙ
"Άνοιξε, άνοιξε, γιατί δεν αντέχω, φτάνει πια, φτάνει πια να με τυραννάς". Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς σ' έναν έρωτα, να κυνηγήσεις ένα κόκκινο μπαλόνι, να ταξιδέψεις τις λύπες σου μ' ένα χάρτινο καράβι, να ακούσεις το μυστικό των χελιδονιών, να τολμήσεις να είσαι ο εαυτός σου και την επόμενη μέρα; Ο Μπάμπης και η Ευθυμία φλερτάρουν σαν έφηβοι στο Διαδίκτυο, ερωτεύονται σαν νέοι μιας αλλοτινής εποχής και απομακρύνονται σαν μεσήλικες του σήμερα. Θα μπορέσουν να θυμηθούν όλα όσα τους έκαναν να θέλουν να γνωριστούν, να νικήσουν τον φόβο τ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΥΡΚΟΥΑΖ
Αναστενάζει. Στριφογυρίζει μέσα στο σπίτι. Δεν τη χωρά το μυαλό της. Σκαρφαλώνει στον ουρανό. Συνάζει σύννεφα. Τα στύβει μ' όλη της τη δύναμη για να γίνουν νερό. "Βρέξε με" λέει και ξαναλέει. Ανοίγει ολόκληρη, μια διψασμένη γη γίνεται, περιμένει. Στις άκρες των χειλιών της ζωντανεύουν ηφαίστεια που αναβλύζουν ζωογόνα φωτιά. Γλάροι ραμφίζουν τα στήθη της ψαρεύοντας χρυσόψαρα ευτυχίας. Στο ντουλαπάκι της καρδιάς χτυπάει φρενιασμένο το ξυπνητήρι. Νύχτα, έξι παρά αναστεναγμοί πιο κάτω, στέκεται εκείνος. Με ανασηκωμένα τα μανίκια του πουκαμίσου...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΛΛΟΣ ΕΓΩ
Το μόνο που θέλησα είναι να πήγαινα μια βόλτα στο δάσος με τα ξωτικά, γυρεύοντας τα μαγικά τους ξόρκια. Νόμιζα πως αυτά θα με γιατρέψουν. Θα με γλιτώσουν απ' το κακό και απ' τ' άδικο της θυσίας. Πιάνουν, λένε, άμα τα πεις με την καρδιά σου. Πρόσεχε την ώρα, κι εδώ χρειαζούμενος είναι ο προσδιορισμός. "Σωστή". Αυτό με κατάτρεχε μια ζωή μέχρι τα σήμερα. Η λέξη "σωστός", "σωστή", "σωστό". Που δεν με χωρούσε. Γι' αυτό δεν τη γλίτωσα. Γιατί οι γονιοί μας δεν ένιωσαν πως ήμουνα ο σωστός γι' αυτούς και τη γενιά μας. Εσύ ήσουνα. Γιατί η ώρα, αν ήτ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ν' ΑΚΟΥΣΩ ΤΗ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ
... ν' ακούσω τη λέξη που λείπει... Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου; Σαν παιδί -πάντα παιδί- με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτό-αναίρεσή της. Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. σε περιπαίζουν, θαρρείς. Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΣΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαμε παιδιά. Που ονειρευόμασταν με τα μάτια ανοιχτά, που μετρούσαμε τα άστρα τις νύχτες, που ψάχναμε να βρούμε νεράιδες και ξωτικά στις γλάστρες της αυλής. Φτιάχναμε πυργάκια στην άμμο τα καλοκαίρια, καραβάκια χάρτινα για μακρινά ταξίδια, γυρνούσαμε μ' έναν χρωματιστό ανεμόμυλο τον κόσμο όλο. Πιστεύαμε στο Φως, στην Αγάπη, στον Άνθρωπο. Κι ύστερα; Ύστερα μεγαλώσαμε και γίναμε πήλινα εκμαγεία. Που κρατούσαμε ερμητικά φυλακισμένα εντός την αλλοτινή μας παιδικότητα. Και ψάχναμε δικαιολογίες και αφορμές για να βγούμε...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΩΝ