ΣΥΡΡΗ-ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΑΘΩΩΝ ΕΝΟΧΩΝ
«...αν σου ιστορήσω εγώ τη ζωή μου θα γράψεις ένα μυθιστόρημα...» «Ναι, ήμουν το τρίτο πρόσωπο. Τι είπες; Πώς το ομολογώ έτσι απλά και δεν ντρέπομαι; Γιατί να ντρέπομαι; Εγώ τουλάχιστον είχα το θάρρος να διεκδικώ, να αρπάζω και να απολαμβάνω το ποθούμενο και όχι εκείνη -η καθεστηκυία- που γνωρίζοντας τόσα χρόνια τι τρέχει έκανε πως δεν καταλαβαίνει και τα στραβά μάτια, κατάπινε την προσβολή και τη στέρηση, απολαμβάνοντας μόνο περιφρόνηση και απογοητεύσεις από μια επίσημη σχέση κουρελού. Γιατί κουρελού ήταν η σχέση τους». «Τι με κοιτάζεις έ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΙΣΟ ΚΑΡΑΒΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΟ
Ένα ναυάγιο καρφωμένο στις ξέρες, ένα σκαρί σακατεμένο, καράβι στοιχειωμένο που παραδίνει τ' απομεινάρια του ακυβέρνητα κι ανυπεράσπιστα στο έλεος των κυμάτων και του αγέρα είναι... Και της το 'λεγε η νόνα μου της κυρα-Μαρουλιώς να μην καταριέται... Γενιές δεκατέσσερις μπορεί να κάψει το ανάθεμα! Μα κείνη... Για δες τήνε τώρα! Την είδες; Θαρρεί κανείς, έτσι που κάθεται με τις ώρες στο μπαλκόνι, πως αγναντεύει το πέλαγος και περιμένει. Περιμένει... ναι, περιμένει εκείνον που αποφεύγει μ' απονιά να τη λυτρώσει τόσα χρόνια... (Από την παρουσ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ
Κοιτούσε από το παραθύρι τα χρόνια που περνούσαν ζώντας μεσ' απ' τις ζωές των άλλων. . . Και άντεχε. Λαχταρούσε υπομονετικά με μια ολάνοιχτη αγκαλιά τη χαρά που 'χε δικαίωμα να ζήσει. . . Και περίμενε. Περίμενε τη μονάκριβη στιγμή του χθες να ξαναβρεί τον άντρα που αγάπησε. . . Και ονειρευόταν. Αποφάσισε χωρίς διαμαρτυρίες και παράπονο να φύγει. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΧΙΩΤΙΚΑ ΕΙΝ' ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ
Όταν κάποτε γίνεται δυσβάστακτη η νοσταλγία για όσα σαν λίκνο της ύπαρξής σου και σαν κοιτίδα της ζωής σου αναγνωρίζεις κι όταν η ανάγκη για να νιώσεις πάλι κοντά σου εκείνους που της ράτσας σου ήταν χορηγοί και της κληρονομιάς σου οι πρώτοι κτήτορες σε βασανίζει, τότε, τα συναισθήματα τούτα πιέζουν ασφυκτικά της ψυχής την αντοχή και του μυαλού τα όρια κι απαιτούν να εκτονωθούν, με όποιο τρόπο, για ν' ανακουφιστούν, να γλυκάνουν και να θεραπευτούν. Σ' αυτές τις περιπτώσεις άλλος τα ξεπλένει με δάκρυα κι αναστεναγμούς κι άλλος με χορούς και...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΙ. . . ΜΗΝ ΟΡΚΙΖΕΣΑΙ
«Φοβάμαι» ψιθυρίζει η Ρούλα. «Μπάστα» φωνάζει η Βίκυ. «Μα η αλήθεια είναι καμιά φορά υπεκφυγή, αποδοχή, συνθηκολόγηση, ευφημισμός, ακόμα και . . . ψέμα» λέει η Άννα. «Ορκίζομαι. . . » λέει με σιγουριά η Έλενα. «Και . . . μην ορκίζεσαι» της απαντά η Σοφία. Όλες, όμως, το ήξεραν πως κάποτε θα ενέδιδαν στις ανθρώπινες αδυναμίες. "Μην ορκίζεσαι" σημαίνει είμαι άνθρωπος κι αλλάζω κάθε στιγμή απόψεις, συναισθήματα, συμπεράσματα, θυμό και αποφάσεις. Κι αυτό είναι το όμορφο και το άπιαστο της ανθρώπινης φύσης, το απρόβλεπτο και το εξελισσόμενο, αφ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΗΣ ΣΤΕΡΙΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ
Η Χρυσούλα στρώθηκε στην ψάθινη πολυθρόνα με τα μαξιλάρια τα παχιά κι απολάμβανε το βραδάκι. Η ψυχή της έψαχνε κουράγιο για ν’ αντέξει το σήμερα, να ξεχάσει το χθες και να τολμήσει το παρακάτω. Νόμιζε πως είχε τη δύναμη να δαμάσει της στεριάς τα κύματα , αλλά η ζωή παίζει το παιχνίδι της με τους δικούς της κανόνες. Ό,τι χρωστάει το δίνει, αλλά ό,τι χαρίζει το παίρνει πίσω με τόκο. . . Ο άντρας της καπετάνιος, μα εκείνη καπετάνισσα και συνάμα τιμονιέρης. Ήταν και το σκαρί, και το πανί, και το κατάρτι. Ήταν και κυματοθραύστης, και το λιμάνι...
Διαβάστε περισσότερα...