TALVET JURI

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΒΡΟΧΗ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ
Σχεδόν μόνος τούτη τη φορά Δόντια του ανέμου τραβούν την καρδιά μου βουβαίνοντας τη ζέστη ενός καλοκαιριού στα δάχτυλα, στα πέλματα ή μνήμη του μακρινού χειμώνα κι ένα φιλί φθινόπωρο ατόφιο στα χείλη μου επάνω Δόντια του ανέμου τραβούν την καρδιά μου πικραμένος κι ανέστιος για κάμποσο ακόμα, με την έρημη καρδιά μου σ' όχθη ξένης πόλης να με καλεί δίχως ντροπή σ' ασίγαστο ωκεανό παθών να μ' αρμενίσει [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...