ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ ΛΙΛΑ

Μύρων η αράχνη
ΕΝΑΣ ΕΦΗΒΟΣ, ο Μύρων, μεγαλώνει σε μια οικογένεια στην κρητική επαρχία όπου η σκληρότητα του πατέρα λειτουργεί ως υπέρτατος νόμος. Αντιμέτωπος με την απώλεια της αδελφής του, για την οποία αισθάνεται υπεύθυνος, διαρκώς ανάμεσα στον τρόμο και την ενοχή, θα υφάνει σαν αράχνη ένα προστατευτικό ιστό για να μπορέσει να επιβιώσει. Ο μόνος δρόμος ανοιχτός προς την επιθυμία είναι η μεταμόρφωση. Δίδυμη νουβέλα με την προηγούμενη, Χρυσοβαλάντη και Ονούφρης, μοιράζεται μαζί της τον ίδιο υπότιτλο Μεταμορφώσεις και παρακολουθεί τις περιπέτειες και τον ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΟΥΡΕΛΙΑ
Η Αουρέλια έστρωσε τη χιονάτη πλισαριστή της φούστα και φόρεσε τα μοκασίνια. "Κορνέλιου!" φώναξε στον αδελφό της που κατηφόριζε τον λόφο. Κρατούσε μια βαλίτσα και φορούσε το μαύρο τσόχινο καπέλο του με τον χαμηλό τεπέ. Διέσχισε τον Τρεστιάνα πηδώντας πάνω στις γλιστερές πέτρες. Η λάμψη του νερού την τύφλωνε. "Κορνέλιου, περίμενε!" Έδεσε τη ζωηρόχρωμη μαντίλα της και πήρε το μονοπάτι πλάι στην όχθη. Το ποτάμι κυλούσε γύρω από καρφωμένες λεπίδες που γυάλιζαν. Η λάμψη των φύλλων την τύφλωνε. Το μονοπάτι οδηγούσε σε μια κοιλάδα όπου το νερό σχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΟΝΟΥΦΡΗΣ
Η Ιωάννα τούς έβλεπε με ζήλια, αυτή δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα, τα παιδιά κάνανε μακροβούτια, τινάζονταν, σκίζανε το νερό αγκαλιασμένα και χαίρονταν την ξέφρενη ανεμελιά τους, αγγίζονταν, θωπεύονταν, κολλούσαν τα σώματά τους και μετά αποχωρίζονταν, για να σμίξουν πιο πέρα, δύο αστραφτερά θαλάσσια πλάσματα, δύο δελφίνια ερωτευμένα, κι όταν χόρτασαν παιχνίδι, ξάπλωσαν στον βράχο και κοιμήθηκαν πλάι στη γυναίκα, όταν εκείνη ξύπνησε, τα παιδιά την αγκάλιαζαν, το ένα από τη μία μεριά, το άλλο από την άλλη, γέρνοντας στους ώμο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΜΑ
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ στο σκοτάδι, να περιπλανηθώ στο ημίφως, να συναντήσω τους ίσκιους του για να βρω τους ουράνιους δρόμους. Τώρα ξέρω πώς η γιαγιά του φίλου μου ήταν αυτή πού μας ένωσε όλους σε έναν μαγικό κύκλο. Μα πιο πολύ εμένα και τον Αγγελή. Έλυνε το κεφαλομάντιλο και ανέσυρε από τα ερείπια του χρόνου την ίδια φράση, την πάντα νέα και πάντα αληθινή: Από 'κει θα γυρίσετε πλούσιοι και δυνατοί. Μέχρι πού κάναμε το ταξίδι. Δυο δεκαπεντάχρονοι. Κι αυτή μας κρατούσε το χέρι. Κι όταν τρέχαμε ανάποδα, μαζί μας έτρεχε ο δρόμος κι ό,τι βλέπαμ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ Τ' ΑΓΚΑΘΙΑ
Η εκκωφαντική παρέα ξανακάθεται γύρω από το οβάλ τραπέζι και παραγγέλνει στον Ίβο έναν δεύτερο γύρο από δροσερά αναψυκτικά, η τούρτα έχει γίνει ένα βομβαρδισμένο τοπίο, κρατήρες άσπρης σοκολάτας εκτονώνουν τα υπόγεια ρήγματα, μια μαγική πόλη σωριασμένη σε ερείπια, στιλπνοί και κοφτεροί κρύσταλλοι καραμέλας εκτινάσσονται από τα στόμια των κρατήρων, ενώ τα ροδοπέταλα φτερουγίζουν τρομαγμένα. "Να παίξουμε ένα παιχνίδι", λέει ο Αδάμ. "Τι παιχνίδι;" ρωτάνε οι άλλοι. "Μπουκάλα", απαντάει. "Γιούπι!" φωνάζει ο Φρίξος. "Και πώς θα το παίξουμε αυτή ...
Διαβάστε περισσότερα...