ΤΖΑΝΑΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Το αείζωον
Σπάζω το κρανίο του αμνού και αφαιρώ την ιαχή. Στη χούφτα μου λιώνω κάθε της νεύρο και ενώ αυτή ξεκληρίζει τη Γνώση φυλακισμένη στα απόκρυφα, εγώ γεύομαι το αίμα, εκείνο το λευκό που έλουσε την Πίστη της νιότης μου σε ένα σταυροθόλιο, που οι αλαφροΐσκιωτοι ονομάτισαν Ψυχή. Με τα αίματα στα νύχια αναπλάθω ξανά τη στιγμή της Γένεσης: Η βουή συναντάει τη ναυτία και μέσα στον τριγμό της μάχης αιχμαλωτίζω το ηχόχρωμα της Αγάπης. Αυτήν που ο νεωκόρος έκανε νύφη του στα χάη του απύθμενου. Σε αυτό το κατώφλι περιμένω πάντα να μου ανοίξουν την Πύλη...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΕ ΠΑΙ
ΙΕ ΠΑΙ Κάθε πρωί το ίδιο σκηνικό... Η μάνα φέρνει το κλωσόπουλό της στην παραλία. Εκεί θα κλωσήσει κάποια τρίφωνη συγχορδία με αρωγό το συμμαχικό κοιμητήριο. Περνώντας ανάμεσα από μισοθαμμένα σε τέφρα δεκανίκια φτάνουν στα παρασκήνια. Η καρέκλα του προαγωγού γράφει "Μαντάμ φον Μεκ". Δε νοικιάζουν ομπρέλα, θα 'ναι για λίγο... Εκείνος βουτάει και τρέχει μακριά μες στα κύματα - δρομέας κυμάτων. Εκείνη στεκούμενη στην ακτή, μαυροφορεμένη Μαρίνα -νέα διανομή ρόλων- κοιτάζει πάντα ανήσυχα. Πού και πού, σηκώνει αέρινα τους καρπούς της για να υπε...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΠΡΟΜΗΘΗ
ΟΝΕΙΡΩΞΗ ΕΚΠΝΟΗΣ Στο θάμβος του νοερού, εκεί που οι σκιές πλέουν τον νου, το χρίσμα μόνη θα γευτεί, για να ξαναγεννηθεί στο είναι του αμίλητου. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...