Τα βιβλία του Δημήτρη Αθηνάκη: Δωμάτιο μικρών διακοπών, Χωρισεμείς.

«Καλημέρα, ονομάζομαι Τάδε και σας τηλεφωνώ από τη Eurobank».
«Καλημέρα. Συμβαίνει κάτι;»
«Τίποτε ανησυχητικό, απλώς βλέπουμε όλο τον μήνα χρεώσεις από την Πολιτεία και αναρωτιόμασταν εάν είναι δικές σας».
«Ραντεβού αύριο στις 12 στο βιβλιοπωλείο. Να δείτε μόνοι σας», ήθελα να πω, αλλά δεν είπα. Ξεφούρνισα ένα διστακτικό αλλά κάπως χαμογελαστό: «Μην ανησυχείτε, κυρία μου. Εγώ έχω κάνει τις κινήσεις. Και στη φυλακή εγώ θα πάω».
Αυτό είναι η Πολιτεία για μένα. Μια παράξενη καθημερινότητα, κάποτε, μια γλυκιά συνήθεια έκτοτε. Θα ήθελα να πω για τις ντάνες των βιβλίων, για τη μυρωδιά και για το κλίμα στο βιβλιοπωλείο, αλλά θα ήταν πιο βαρετό και από το Game of Thrones. Η Πολιτεία είναι το «Πού χάθηκες, ρε Αθηνάκη;» όταν μπαίνω μέσα. Το «Α, εσύ μας έλειπες» λίγη ώρα μετά. Ένα «Το διάβασες αυτό; Να το διαβάσεις» όταν κάθομαι για πάνω από μία ώρα και τριγυρίζω δίχως πυξίδα στο υπόγειο.
Το υπόγειο. Στο υπόγειο της Ασκληπιού είδα το πρώτο μου βιβλίο ανάμεσα σε όσα, προτού εκδοθεί, ψαχούλευα. Είδα και το δεύτερο βιβλίο μου. Η Πολιτεία είναι συμμορία όμορφων ανθρώπων, που, αντί να γράφουν για βιβλία, μιλάνε γι’ αυτά. Είναι μια ωραία, υπέροχη γιάφκα ανθρώπων που τσακώνονται για τα καλά βιβλία. Και που αγαπούν τους ανθρώπους. Τον άνθρωπο.
Η Πολιτεία είναι ο βίος μας. Και ίσως το βιος μας.
Εκείνοι κι εμείς. Μαζί. Χωρίς ίσως.
             Δημήτρης Αθηνάκης

 (Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)