Στο υπόγειο της οδού Ασκληπιού, όπου σήμερα βρίσκεται το τμήμα της λογοτεχνίας, γνώρισα τη Ραχήλ, τη Μέμα, το Στέφανο, το Γιώργο, το Μιχάλη, παιδιά τζιμάνια, που θα ’λεγε κι ο Λέμι Κόσιον, ένας ξεχασμένος ήρωας της αστυνομικής λογοτεχνίας. Δεν ξέρω άλλους ανθρώπους της «Πολιτείας» στα άλλα τμήματα, και ασφαλώς ούτε εκείνοι με ξέρουν. Άρα μπορώ να μιλήσω μόνο για τους υπόγειους, έτοιμους πάντα να μου πουν κάτι για βιβλία, για συγγραφείς, για τα ευπώλητα, για τις δικές τους προτιμήσεις, για μικρά μυστικά που κυκλοφορούν στους χώρους των εκδόσεων. Κάθε φορά που κατεβαίνω τα σκαλιά, βγάζω το καπέλο μου (το έχω για τον ήλιο), και αποκαλύπτομαι, μια ένδειξη σεβασμού σ’ αυτόν τον ιερό χώρο που είναι πλημμυρισμένος με τυπωμένο χαρτί. Κάνω τη βόλτα μου, ψάχνω τα περιοδικά, τα ξεφυλλίζω (κι αυτά ατυχώς μειώνονται, δηλαδή αναστέλλουν την έκδοσή τους, λόγω της κρίσης), ψάχνω στα ράφια για παλιά βιβλία, πέφτω με θλίψη πάνω στις ντάνες με τα σχεδόν καινούργια βιβλία μεγάλων συγγραφέων, όπως ο Χεμινγουέη, που πουλιώνται όσο μια τυρόπιττα. Ενίοτε, συναντώ εκεί ποιητές και πεζογράφους, όπως τη Χίλντα, που ψάχνουν κι αυτοί να βρουν κάτι, λέμε καμιά κουβέντα, για την κρίση και το μνημόνιο κι αποχαιρετιόμαστε, σίγουροι πως θα συναντηθούμε κάπου αλλού, σε άλλους κλειστούς χώρους, σε καφέ, ας πούμε, ποτέ σε ανοιχτούς, οι γραφιάδες δεν διαδηλώνουν, δεν το παίζουν αγανακτισμένοι. Σκέφτομαι πως κάποια στιγμή, κάποτε, κάποιος από τα παιδιά της «Πολιτείας», η Ραχήλ, η Μέμα, ο Στέφανος, ο Γιώργος, ο Μιχάλης, ή άλλος, θα γράψει την ιστορία της, κάνοντας φιλολογικές ή άλλες αποκαλύψεις. Νομίζω πως το έχω προτείνει σε έναν από αυτούς, όταν όμως με άκουσε, μειδίασε: ίσως γιατί ως νέος θεωρεί πως είναι πολύ νωρίς για να γράψει τα απομνημονεύματά του.

               Φίλιππος Φιλίππου