Κοιτώ το πλήθος των βιβλίων, ξεφυλλίζω τις σελίδες τους και νομίζω ότι από μέσα τους ξεπηδούν χαρακτήρες˙ ζωντανούς τους φαντάζομαι να συνομιλούν, να περπατούν στους διαδρόμους, να μου ψιθυρίζουν πράγματα στο αυτί. Ο Ρασκόλνικωφ, ο Γιούγκερμαν, τα παιδιά του Άρχοντα των μυγών του Γκόλντινγκ, που χορεύουν διαβολικά και ανέμελα, ενώ μια φορά μάλιστα πετάχτηκε και μια φάλαινα «!», ο Μόμπι Ντικ.
   Το ξέρω ότι είμαι φαντασιόπληκτος, άλλωστε έτσι ζω τη ζωή μου, πλάθοντας ιστορίες, μα αυτός ο τόπος –η Πολιτεία μας- είναι ιδανικός για να περιηγηθούν άνθρωποι σαν εμένα, να χαθούν, να ανακαλύψουν ό,τι υπάρχει μέσα τους, μα και πέρα από αυτούς.

                   Γρηγόρης Τεχλεμετζής