Τα βιβλία της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου: Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας, Πρωτόγαλα, Το κινέζικο δωμάτιο, Πριμαβέρα, Η γυναίκα που έγραφε για τον άντρα.

Τα βιβλιοπωλεία της ζωής μου στην Αθήνα είναι δύο.
Το πρώτο, του Πελεκάνου, στην οδό Κυψέλης, όπου μελετούσα πολιτική επιστήμη καθημερινά τα απογεύματα, στο Γυμνάσιο-Λύκειο, αρχές της δεκαετίας του 80: αγόραζα ελάχιστα βιβλία με τα ελάχιστα χρήματά μου, αλλά τα περισσότερα είχα το ελεύθερο να τα διαβάζω επιτόπου, με αντάλλαγμα … ένα-δυο γερά ανέκδοτα τη μέρα!
Το δεύτερο είναι η Πολιτεία.
Δεν έχω να πω πολλά για την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ Πολιτεία, για τους  μοναδικούς της ανθρώπους (όχι, οι άλλοι βιβλιοπώλες ΔΕΝ είναι σαν αυτούς εδώ) και τα μοναδικά της βιβλία (όχι, τα «ίδια» βιβλία σε άλλα βιβλιοπωλεία ΔΕΝ είναι τα ίδια σαν αυτά εδώ), εκτός από το ότι δεν υπάρχει καλύτερο βιβλιοπωλείο απ’ αυτό.
Ή μάλλον έχω να πω κάτι ακόμα. Αν ακολουθούσα κάποιο θρησκευτικό δόγμα, θα ήθελα να μετέχω με ένα αίσθημα ευλάβειας, όπως αυτό που νιώθω όταν πλησιάζω έναν άνθρωπο της Πολιτείας για να ρωτήσω για ένα οποιοδήποτε βιβλίο (ο οποίος άνθρωπος, φυσικά, γνωρίζει απ έξω το βιβλίο αυτό και το θυμάται σα να το διάβαζε μόλις προ ολίγου, ακόμα κι αν έχει βγει σε ιδιωτική έκδοση το 1974…), όταν μου δίνει το βιβλίο και το κρατώ στο χέρι μου. Γι αυτούς είναι μια απλή πράξη, για μένα είναι πάντα η αρχή μιας αποκάλυψης.
        Κατερίνα Χρυσανθοπούλου

(Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)