Η Κατερίνα Παπαντωνίου έχει γράψει το Σκοτεινό Ασανσέρ.

 

 Είμαι τύπος των μακροχρόνιων σχέσεων αλλά με την κυρία Πόλυ Τία έχει παρατραβήξει, περάσαμε και τον ασημένιο ιωβηλαίο. Γι’ αυτό θέλω να εξομολογηθώ δύο θέματα που με ταλαιπωρούν. Είμαι σίγουρη ότι θα μείνουν μεταξύ μας.

Τη βρίσκω μπροστά μου ό,τι κι αν κάνω. Στρίβω πεινασμένη στην Ασκληπιού για να φάω ένα σουβλάκι, σκέφτομαι όμως την αγαπημένη που κάθεται πιο ΄κει, λέω ας πάω πρώτα να την δω. Ξεχνιέμαι μαζί της είτε είμαστε μόνοι είτε με παρέα, έχει τόσο να μου πει, περνάει η ώρα χωρίς να το καταλάβω, στο τέλος, ξεχνάω το σουβλάκι, ξεχνάω και την πείνα. Γυρίζω σπίτι, νάτην πάλι. H Πόλυ Τία μπροστά μου ντυμένη στα γαλανόλευκα. Στο ψυγείο προστατεύει τη μυζήθρα, στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη κρύβει τα σαπούνια, στον εκδρομικό σάκο τυλίγει τις σαγιονάρες, στα ράφια καλύπτει τα βάζα με τις μαρμελάδες.  Ας μην πω άλλα, δεν θέλω να την εκθέσω.
Επόμενο πρόβλημα, ελπίζω να δείξετε κατανόηση. Τις σπάνιες φορές που αγγίζω ξένα ράφια ή μιλάω με αγνώστους κοιτάζω τριγύρω μήπως και με δει κανένα μάτι και μαθευτεί η απιστία. Δεν το χαίρομαι. Οι τύψεις με πιάνουν από τον λαιμό και τρέχω κοντά της. Ο άνθρωπός σου σε καταλαβαίνει χωρίς πολλά λόγια, ξέρει όλα σου τα χούγια, σε φροντίζει με το χαμόγελο, στα δίνει όλα στο χέρι, τι άλλο θες; Έτσι είναι οι δια βίου σχέσεις. Το ξέρω, Πόλυ Τία, θα γεράσω μαζί σου. Είναι γραμμένο.

                  Κατερίνα Παπαντωνίου