Οι ποιητικές συλλογές του Νίκου Ερηνάκη: Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου.

 

Δεν είναι τυχαία υπόγειο—η εμπειρία της καθόδου είναι αναγκαία για κάθε ξέφωτο.

Θυμάμαι μικρός να κατεβαίνω πρώτη φορά τα σκαλοπάτια· μ’ είχε οδηγήσει εκεί ένα κορίτσι, μεγαλύτερό μου, να μου δείξει κάποιο βιβλίο για το οποίο μου μιλούσε στις διακοπές. Νιώθω ακόμα εκείνη την πρώτη αύρα αλληλοανακάλυψης· μία αλλόκοτη λάμψη. Έκτοτε μέσα σ’ αυτό το γοητευτικό υπόγειο-ξέφωτο ανακαλύπτω κάθε φορά τη γωνία μου και κάποιο βιβλίο μετά ανακαλύπτει εμένα.

Υπάρχουν βιβλία που κρύβονται μέσα σε άλλα βιβλία, όπως στιγμές που φανερώνονται μέσα από άλλες στιγμές. Αυτά τα βιβλία κι αυτές οι στιγμές αποτελούν αφετηρίες. Η πρώτη ανάσα μετά το τελευταίο σκαλοπάτι σε πλημμυρίζει με την αίσθηση αυτών των αφετηριών. Εθίζεσαι, διψάς για νέες.

Σου υπενθυμίζει τον ερωτισμό του τυπωμένου βιβλίου, το παιχνίδισμα των λέξεων πάνω στο χαρτί, τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσεις και να καθορίσεις το χορό με τα δάχτυλά σου. Ξεκινάς με τη σειρά σου τα βήματα από πάγκο σε πάγκο συμμετέχοντας σε μία αυτοσχεδιαστική χορογραφία μεταξύ φίλων.

Η μυρωδιά του βιβλίου, η αφή, τα κρυφά βλέμματα—σε τέτοιους χώρους θα σώζεται πάντα η σημασία του χαρτιού έναντι των οθονών.
Πριν απ’ όλα όμως, οι άνθρωποί του — σε κάνουν να πιστεύεις ξανά στη συλλογική φύση της ανάγνωσης. Τα χαμόγελά τους, οι αλλεπάλληλες προτάσεις και προτροπές τους, τα σχόλιά τους για τα δικά σου βιβλία· η ατέρμονη θέλησή τους — συνειδητή θέση και στάση — να επιμένουν στην ποίηση.

Κατεβαίνοντας αυτά τα σκαλοπάτια ρισκάρεις. Μπορεί να είναι η φορά που θ’ ανακαλύψεις τον στίχο που πάντα αναζητούσες, μπορεί όλα ν’ αλλάξουν, μπορεί κι όλα να τελειώσουν—κυρίως όταν δεν είσαι έτοιμος να τελειώσει ή ν’ αλλάξει τίποτα.  Όμορφος κίνδυνος, αμφίσημη σωτηρία· κάθε στιγμή ένα δυνάμει άνοιγμα. Είναι να μην το λατρεύεις αυτό το υπόγειο-ξέφωτο;

          Νίκος Ερηνάκης