Τα βιβλία του Θεόδωρου Γρηγοριάδη: Το μυστικό της Έλλης, Ο παλαιστής και ο Δερβίσης, Δεύτερη γέννα, Χάρτες εβδομήντα ιστορίες, Αλούζα χίλιοι και ένας εραστές, Έξω από το σώμα, Κρυμμένοι άνθρωποι, Το παρτάλι, Ο χορευτής στον ελαιώνα, Ο αρχαίος φαλλός, Τα νερά της χερσονήσου, Ο ναύτης.

Η πιο οργανωμένη βιβλιοθήκη που είχα δει από παιδί ήταν στο χωριό μου στο Παλαιοχώρι στο Παγγαίο. Ερχόταν η κινητή μονάδα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ελευθερούπολης κάθε δεκαπέντε μέρες και χωνόμουν εκεί μέσα-ένα  μικρό λευκό φορτηγάκι ήταν με μεταλλικά ράφια- και χάζευα τα βιβλία που ίσως να αντιστοιχούσαν με το ένα τρίτο των όσων έχω στο σπίτι μου σήμερα. Όμως τότε, για έναν μαθητή γυμνασίου ήταν πολλά, ταξινομημένα, απέπνεαν μια σιγουριά και σοβαρότητα. Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ανακάλυψα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, όπως του Ραγιά στην Τσιμισκή, που απλωνόταν στο ισόγειο και στο υπόγειο. Ανεβοκατέβαινα με λαχτάρα ερευνώντας τις στοίβες στα ράφια και στα πατώματα. Αγόραζα με δυσκολία, το χαρτζιλίκι ήταν λίγο οι επιθυμίες δυνατές. Τότε, στη μεταπολίτευση, τα βιβλία δεν τα πρόσφεραν μέχρι και οι κουλουρτζήδες, όπως τώρα. Τα πλήρωνες, ήταν πολύτιμα, τα έβαζες στο ράφι, καταμετρημένα, τα δάνειζες με άγχος, μη σου διαφύγει κανένα, θύμωνες για την καθυστέρηση. Δεν υπήρχε η πληθώρα που οδηγεί  στην υποβάθμιση της αξίας του όχι μόνον της χρηματικής αλλά και του περιεχομένου. Θα μου πεις σήμερα υπάρχουν βιβλία παντού και για όλους. Αμφιβάλλω προσωπικά αν έχουν διαδραστική εμβέλεια στις αναγνωστικές συνήθειες. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πού τα βάζουν οι συμπολίτες μου αφού οι βιβλιοθήκες στα περισσότερα σπίτια έχουν εκτοπιστεί και σε πρώτο πλάνο αναβοσβήνει συνεχώς μια τεράστια φωτεινή οθόνη.
Τα ταξίδια μου στο εξωτερικό είχαν βασικό στόχο και τα βιβλιοπωλεία. Ειδικά στο Λονδίνο ξεροστάλιαζα στο Φόιλς το 1976, ενώ στα Ντίλονς (σημερινά Γουοτερστόουνς) μια μέρα μου ήρθε λιγοθυμιά από τα σκύψιμο για να προλάβω να δω και να ξεφυλλίσω όσο το δυνατόν περισσότερους τίτλους. Στην Νέα Υόρκη, το 1992,  ενθουσιάστηκα με τα Μπαρνς εντ Νομπλς αλλά και από κάποια μικρότερα εναλλακτικά βιβλιοστέκια. Όμως και στην Ελλάδα τα αναζητούσα παντού. Θυμάμαι στην Ξάνθη, το 1987, ένα παλιό φούρνο να μετατρέπεται σε χαριτωμένο βιβλιοπωλείο. Η Αθήνα άργησε να αποκτήσει οργανωμένα βιβλιοπωλεία. Όμως το ζήτημα δεν είναι ο  χώρος αλλά η εσωτερική οργάνωση. Να βρίσκεις αυτό που θες ή ακόμη και να το συζητάς με τους ανθρώπους του βιβλιοπωλείου πράγμα που συμβαίνει στην Πολιτεία.
Παρά την συσσώρευση βιβλίων όλα αυτά τα χρόνια από βιβλιοπαρουσιάσεις ή τις συμμετοχές μου σε λογοτεχνικές επιτροπές βραβείων, το βιβλίο που επιλέγω να αγοράσω κατέχει πάντοτε περίοπτη θέση στο σπίτι και στη βιβλιοθήκη. Η σχέση μου με τα βιβλιοπωλεία είναι εκείνη η ονειρική στιγμή όπου χάνομαι σαν την Αλίκη στην χώρα της μυθοπλασίας ή σαν τον Γκάλιβερ σε μια χάρτινη γιγαντωμένη επικράτεια. Κανείς δε μπορεί να μου το στερήσει και γι' αυτό απολαμβάνω τη γοητεία μιας γυροβολιάς κάθε τόσο στα βιβλιοπωλεία.
          Θεόδωρος Γρηγοριάδης

(Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος)