Βίος και Πολιτεία
Σταύρος Σταυρόπουλος: Τόσοι άγνωστοι φίλοι σ’ ένα τετράγωνο του ιστορικού κέντρου μαζεμένοι
Τα βιβλία του Σταύρου Σταυρόπουλου: Ολομόναχοι μαζί-Γράμματα σε έναν αφανέρωτο κόσμο, Καπνισμένο κόκκινο, Μετά, Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια-112 σχέδια για ένα μυθιστόρημα, Πιο νύχτα δεν γίνεται-Σημειώσεις για το τέλος του ανθρώπινου νου, Δύο μέρη σιωπή,ένα μέρος λέξη, Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν-Ιστορίες από το παρελθόν και το μέλλον, Οι άλλοι που είμαι, Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα-Ένα μουσικό παραμύθι για μεγάλους, Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου-Μία ιστορία στη διαπασών, Φως γυναίκας, Διαμελίζομαι.
Το μεγάλο όνειρο του Μπόρχες, που πάντα φανταζόταν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης, στεγάζεται στην Ελλάδα - στην αρχή της οδού Ασκληπιού. Η «Πολιτεία» του βιβλίου, μια χειρόγραφη πόλη (ή πύλη;), όπου ό, τι έχει λεχθεί είναι τυπωμένο, είναι πραγματικά η promised land που τραγουδούσε ο Σπρίνγκστην στα τέλη του 70, εκεί όπου όχι μόνο επιτρέπεται να ονειρεύεσαι το διαφορετικό, αλλά επιβάλλεται και εκ των πραγμάτων, δηλαδή των βιβλίων. Υπάρχει μια διάχυτη αύρα – ειδικά στο υπόγειο, εκεί που συνήθως σε υποδέχεται το ειρηνικό χαμόγελο του Γιώργου Θωμόπουλου, με φόντο σε μια γωνία, το ισχνό, σαν λείψανο αγίου, σώμα του Παντελή Ροδοστόγλου, που συνήθως διαβάζει κάτι στα κλεφτά, ενώ ο Τηλέμαχος πηγαινοέρχεται.
Ένα ενεργειακό πεδίο σε τραβάει προς τους τίτλους, τα πρόσωπα, τις λέξεις, που πλέκονται με απίθανη γοητεία μέσα σου. Όλα έχουν ένα λόγο να κινούνται, για να «πειράξω» λίγο τον Μαρκ Στραντ, τον σπουδαίο Αμερικανό ποιητή που έφυγε τον περασμένο μήνα απ’ τη ζωή, αλλά στο υπόγειο της Ασκληπιού, όλοι κινούνται για να διατηρούν τα πράγματα ολόκληρα.
Μέσα στα απομεινάρια των αιώνιων ζωών που στοιβάζονται εκεί, στα «ημερολόγια καταστρώματος» των συγγραφέων και των ποιητών, και μερικά δικά μου. Παλιές ζωές, έντυπες, αποδεικτικά από χαρτί που προβάλλουν την μνήμη αλλού. Μου θυμίζουν τους χρόνους που έζησα, τα σχέδια για τα οποία ξενυχτούσα, αλλά και όλη την τρέχουσα επικαιρότητα του τότε εαυτού.
Βλέπω την «Πολιτεία» σαν ένα υπερμέγεθες παρουσιολόγιο προσωπικοτήτων, που πέρασαν, είναι ή έρχονται, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους: Τόσοι άγνωστοι φίλοι σ’ ένα τετράγωνο του ιστορικού κέντρου μαζεμένοι, προερχόμενοι από όλες τις χώρες, γράφοντας σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, τόσες αλλαγμένες ζωές, τόσες ενηλικιωμένες σελίδες που επιμένουν. Η πορεία των συγγραφέων μου θυμίζει έντονα τα στάδια ανάπτυξης ενός παιδιού και η «Πολιτεία» είναι ο συγγενής τόπος που συγκλίνουν όλες οι ηλικιακές τους μεταμορφώσεις.
Είχε δίκιο ο Καβάφης: «Ήθελα να δώσω φως και συγκίνηση σε όσους είναι σαν κι εμένα καμωμένοι».
Σταύρος Σταυρόπουλος