ΟΠΕΡΑ

ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΡΟΦΗ
Στο βιβλίο αυτό αναλύεται ένα διατροφικό σύστημα το οποίο πρωτοτυπεί σε ουσιώδη ζητήματα, κι αυτό γιατί: αποδέχεται τις βουλιμικές κρίσεις, απαξιώνει τις στερητικές δίαιτες ως μακροπρόθεσμα αναποτελεσματικές, προτείνει ως βάση τον συνδυασμό μεσογειακής και μακροβιοτικής διατροφής, εισάγει τέσσερις χαρακτηρότυπους παχυσαρκίας, αναφέρει περιπτώσεις θεραπευομένων, αλλά και όρια, κανόνες, δεδομένα, ενώ παράλληλα μιλά λεπτομερώς για τα τέσσερα στάδια αδυνατίσματος. Επίσης μας υπενθυμίζει πόσο συνδεδεμένες με την τροφή μας ως ανάγκη είναι η απόλ...
Διαβάστε περισσότερα...

Τα 3 ερωτήματα
"Καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι μπορεί να ισοδυναμεί με θάνατο. Καμιά φορά, ζωή σημαίνει να παρατάς αυτό που κάποτε σου έσωσε τη ζωή". "Υποθέτω πως ακόμα και σήμερα κάποιοι μπορεί να νιώσουν απογοήτευση βλέποντάς με να περιπλανιέμαι σε πολλούς και διάφορους δρόμους ψάχνοντας τη συνταγή της ευτυχίας, για να καταλήξω ότι, δυστυχώς, δεν υπάρχει συνταγή κι ότι δεν έχει νόημα να χάνουμε τον καιρό μας αναζητώντας συνταγές." "Θα μου άρεσε πολύ να μ' αγαπάνε όσοι αγαπώ, κι αυτοί που αγαπώ να μου το ανταποδίδουν. Αν όμως κάποιος δε μ' α...
Διαβάστε περισσότερα...

Όλες οι φωτιές η φωτιά (χαρτόδετη έκδοση)
Κάπου κάπου εμφανιζόταν ένας ξένος, κάποιος που ελισσόταν ανάμεσα στ' αυτοκίνητα ερχόμενος απ' την άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου ή από τις εξωτερικές σειρές της δεξιάς κι έφερνε κάποια είδηση, πιθανότατα ανακριβή, που ταξίδευε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο κατά μήκος πυρωμένων χιλιομέτρων. Ο ξένος απολάμβανε την εντύπωση που προκαλούσε, τον κρότο από τις πόρτες που άνοιγαν όταν οι επιβάτες έσπευδαν να σχολιάσουν την είδηση, αλλά μετά από λίγο ακουγόταν κάποια κόρνα ή κάποια μίζα, και τότε ο ξένος το 'βαζε στα πόδια, και τον έβλεπες να κά...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΘΕΟ
"Από τώρα και στο εξής" είπε ευλαβικά η Έλεν, "δεν πρόκειται να ξαναφάμε τίποτα που να έχει πρόσωπο." Ο Μαρμελάδας δε θυμόταν να έχει δει πρόσωπο σε καμία κονσέρβα απ' αυτές που είχαν μέσα βοδινό με γεύση κοτόπουλου, κοτόπουλο με γεύση βοδινού ή ψάρι με γεύση συκωτιού. "Το πνευματικό μονοπάτι" συνέχισε η Έλεν, "αξίζει κάποιες θυσίες. Θα μας οδηγήσει στην πλησμονή του Θεού." Ο Μαρμελάδας δεν είχε ιδέα για το τι ήταν αυτή η πλησμονή του Θεού, αλλά ήταν σίγουρος ότι θα τον οδηγούσε στη λιμοκτονία. Συνειδητοποίησε πως θα 'πρεπε να ξαναρχίσει ν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ
"Κοιτάξτε πάνω: έρχονται οι βροχές. Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε τι έγινε. Η θηλυκιά θα βγήκε να κυνηγήσει για να γεμίσει την κοιλιά της και να 'χει γάλα για τις πρώτες βδομάδες των βροχών. Τα μικρά θήλαζαν ακόμα, και έμεινε το αρσενικό να τα φυλάει. Έτσι γίνεται στα ζώα, και έτσι πρέπει να τα αιφνιδίασε ο γκρίνγκο. Τώρα η θηλυκιά γυροφέρνει, ξετρελαμένη από τον πόνο. Τώρα έχει βγει να κυνηγήσει άνθρωπο. Δε θα πρέπει να δυσκολεύτηκε να βρει τα ίχνη του γκρίνγκο. Τον ακολούθησε απ' το γάλα που η μυρουδιά του είχε κολλήσει στο δυστυχισμέν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΟΥΤΣΟ
«Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου, κι εγώ σε νιώθω να ριγείς επάνω μου σαν μια σελήνη στο νερό.» "Αντιμυθιστόρημα", "Xρονικό μιας τρέλας", "Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά", "Κάτι σαν ατομική βόμβα", "Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία", "Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα", "Ένα ψέλλισμα". Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το Κουτσό, τ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΟΥ
- "Κουκουβάγια, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση." - "Τι ερώτηση θες να μου κάνεις;" - "Θέλω να μάθω γιατί είμαι τόσο αργό." Η κουκουβάγια άνοιξε τα τεράστια μάτια της, περιεργάστηκε το σαλιγκάρι, και μετά τα ξανάκλεισε. - "Είσαι ένα νεαρό σαλιγκάρι, κι όλα όσα έχεις δει, όλα όσα έχεις δοκιμάσει, το πικρό και το γλυκό, η βροχή κι ο ήλιος, η παγωνιά και η νύχτα, όλα αυτά πάνε μαζί σου, σε βαραίνουν, κι όπως είσαι τόσο δα, γίνεσαι αργό απ' το βάρος." - "Και τι κερδίζω που είμαι τόσο αργό;" ψιθύρισε το σαλιγκάρι. - "Α, σ' αυτό δεν έχω απάντηση. Ν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ)
"Ξέρω καλά πως, αν προσπαθήσω να θάψω ή να αγνοήσω τη μάχη που γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, το μόνο που θα πετύχω θα είναι να προκαλέσω έναν ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο. Αισθάνομαι σαν να κινούμαι πάνω σε μια σιδηροτροχιά που διακλαδίζεται, με τη μία γραμμή να οδηγεί στο άσυλο και την άλλη στην ελευθερία. Είμαι σίγουρη πως αυτό που μ' έσπρωξε να μελετήσω την ενσυνειδητότητα ήταν η ανάγκη μου να λύσω τους δυσλειτουργικούς δεσμούς μου και να μπορέσω να βάλω λίγη τάξη στο εσωτερικό μου τρελάδικο. [...] Αυτό είναι ένα βήμα-πρόκληση, όσο περισσότε...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ
Το αεροπλάνο γνωρίζει δέκα ατελείωτα δευτερόλεπτα ελεύθερης πτώσης προτού εισχωρήσει στο χειρότερο σημείο του σωρειτομελανία, στα νοτιοδυτικά της στήλης, παίρνοντας μιαν απίστευτη κλίση, μια γωνία τριάντα μοιρών όπως του επιβάλλει το σύστημα αυτόματης πλοήγησης που υποκαθιστά το χειριστήριο. Αμέσως το Boeing περιστρέφεται μέσα σε στροβιλώδη ρεύματα νεφών, την ίδια στιγμή το κόκπιτ φωτίζεται επειδή πέφτει η νύχτα, σκέτη πίσσα, κι ακούγεται ένας τρομερός πάταγος: εκατοντάδες τεράστιοι χαλαζόκοκκοι γαζώνουν τα τζάμια, αφήνοντας εδώ κι εκεί χα...
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΟΡΑΒΑΖΙΝ
Τι σόι άνθρωπος να ήταν τάχα; Κάθε φορά που τον νόμιζε κανείς ριγμένο καταγής, ανήμπορο, εξουθενωμένο από τη φοβερότερη ηθική κρίση, ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του, ολόδροσος, καθάριος, γεμάτος εμπιστοσύνη στο άστρο του, κεφάτος, έβγαινε πάντα αλώβητος. [...] Κοιτούσα τον Μοραβαζίν και με έτρωγε η περιέργεια. Ήταν εκεί, καθισμένος ανάμεσά μας, και όμως μόνος, απών, ξένος, όπως μου είχε φανεί την πρώτη φορά στο κελί του στο Βαλντενζέε, ψυχρός, κύριος του εαυτού του, χωρίς ψευδαισθήσεις, μπουχτισμένος. Κατά βάθος, αυτός πάντοτε μας έσπρωχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ
Θα κλάψεις ώρα πολλή. Θα περάσεις απ’ το ανεξέλεγκτο αναφιλητό στο αργό, σχεδόν σιωπηλό κλάμα του αθώου, κι όταν θα’ χεις κουραστεί, θα στρέψεις το κεφάλι για ν’ ανακαλύψεις πως η Μαμά Αντόνια έχει ντυθεί, είναι καθισμένη στο κρεβάτι και σε κοιτάζει με καλοσύνη. Τότε θα κλάψεις από ντροπή, κι εκείνη θα σε καλέσει κοντά της, θα σου χαϊδέψει το κεφάλι, θα σκουπίσει τις μύξες και τα σάλια σου, και θα σε ρωτήσει αν αισθάνεσαι καλύτερα ή αν θες να κλάψεις κι άλλο. Αν διαλέξεις το δεύτερο, μη σ’ απασχολεί: την ώρα που θα βγαίνεις απ’ το σπίτι, η...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΓΩΝΙΑ
"Ο πατέρας, φανατικός οπαδός της Ρίβερ Πλέιτ, παραδέχτηκε γελώντας πως ο γιος του θα έπαιρνε περισσότερες χαρές από το ποδόσφαιρο ως οπαδός της Μπόκα Τζούνιορς, και πρόσθεσε ότι γι' αυτόν ήταν πιο σημαντικό να μπορεί να μοιράζεται το ποδόσφαιρο με τον γιο του παρά να μείνει πιστός στην ομάδα του. Και -ποιος ξέρει;- μπορεί μια μέρα να γινόταν κι ο ίδιος Μπόκα Τζούνιορς!" "Τα κείμενα που συνθέτουν αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα ερωτημάτων τα οποία με απασχόλησαν σε διάφορες περιστάσεις τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα ερωτήματα α...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΠΟΛΕΜΟΥ
Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι' αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοι...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΕΚΤΟ ΝΗΣΙ
«Και μια απ’ αυτές τις μέρες που γυρνούσα ξαναμμένος, μπήκα στον «Παρθενώνα», μια ταβέρνα του Ρετίρο όπου σύχναζαν έλληνες ναυτικοί. Ένας από τους θαμώνες ήταν ο καπετάν-Νικόλας, που διηγιόταν τις περιπέτειές του στις εφτά θάλασσες. Ο κρητικός μου είπε μια μέρα ότι ο Νικόλας ποτέ δεν υπήρξε καπετάνιος, κι όσα έλεγε ήταν σκέτα παραμύθια. Όμως, εγώ άκουγα με θαυμασμό και επιείκεια τα ψέματα που αράδιαζε εκείνος ο γέρος σε άθλια ισπανικά, και που ορισμένες φορές είχαν εικόνες απίστευτα όμορφες. Άλλες φορές πάλι με συνέπαιρνε το αποκαλυπτικό ύ...
Διαβάστε περισσότερα...

Τα παλιοκόριτσα
"Καθώς πλησίαζε, κατάλαβα ότι ήταν μεθυσμένος, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα μ' αυτό. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα μ' αυτό: όχι μόνο είχα πάρει πολλούς αλκοολικούς πελάτες, αλλά κι είχα εξοικειωθεί στον αλκοολισμό χάρη στον πατέρα μου. Κάποιες από μας αρνούνταν να δουλέψουν με μεθυσμένους, δεν άντεχαν αυτή τη βία που βγάζει το αλκοόλ στους άνδρες. Χώρια που οι μεθυσμένοι δεν έχουν καλή στύση και τους παίρνει πολλή ώρα να τελειώσουν. Όμως ο Άνδρας με τη Μαύρη Ομπρέλα ήταν τόσο όμορφος, που δε μ' ένοιαζε αν ήταν μεθυσμένος. Όταν έχεις κουραστεί να κά...
Διαβάστε περισσότερα...

ΨΥΧΟΠΟΛΙΤΙΚΗ
Κάθε μηχανισμός, κάθε τεχνολογία της εξουσίας προτείνει τα δικά της λατρευτικά αντικείμενα [...] τα οποία τίθενται στην υπηρεσία της υποταγής. Υλοποιούν και σταθεροποιούν την εξουσία. [...] Το μάλιστα, το κατεξοχήν ψηφιακό λατρευτικό αντικείμενο. Ως μηχανισμός εξατομίκευσης αναλαμβάνει τη λειτουργία του ροζάριου, το οποίο είναι επίσης εύχρηστο και χειροπιαστό όπως το κινητό τηλέφωνο. Σκοπός και των δύο αντικειμένων είναι η αυτοεξέταση και ο αυτοέλεγχος. Η εξουσία αυξάνει την αποτελεσματικότητά της αναθέτοντας την επιτήρηση στον καθένα ξεχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ
«Γέμισα τα πνευμόνια μου, καταδύθηκα ως τα σκοτεινά βάθη, πήρα φόρα, αναδύθηκα σχεδόν δίπλα στο μικρό πλεούμενο, με όλο το σώμα στον αέρα, και πέφτοντας, προκάλεσα ένα θηριώδες κύμα, ένα χείμαρρο αφρού που το τουμπάρισε. Τους είδα να κολυμπούν απεγνωσμένα και να γαντζώνονται στο αναποδογυρισμένο σκάφος. Και τότε, όπως ξεμάκραινα, άκουσα το όνομα που μου 'χαν δώσει οι φαλαινοθήρες. «Θα ξαναγυρίσουμε για σένα, Μότσα Ντικ!» φώναξε ο άνθρωπος με το καμάκι. Και η φωνή του, η γεμάτη μίσος, ήταν το προμήνυμα γι' αυτά που έμελλε να'ρθούν. Λένε πως...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ
"Κώνειο δεν χορηγεί πια ετούτη η Αθήνα, αλλά πολλά άλλα φαρμάκια. Νιώθω, στα τέλη του αιώνα, να με βαραίνει κατηγορία και αισθάνομαι την ανάγκη να εξηγηθώ. Κυρίως διότι οι περισσότερες από τις εναντίον μου επιθέσεις αφορούν πράγματα που δεν έχω πει ποτέ μου. Καιρός είναι λοιπόν να ξεκαθαρίσω για άλλη μία φορά τι πιστεύω, ώστε τουλάχιστον όποιος επιθυμεί να με δικάσει, να βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Ας σημειωθεί εδώ πως δεν αισθάνομαι ένοχος και η λέξη «απολογία» γράφεται μάλλον ειρωνικά (αν θέλετε, με Σωκρατική ειρωνεία). Επίσης, συν...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ; ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ; ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. "Θα σ' αφήσω." "Είσαι σκουπίδι!" "Γιατί;!" "Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα." "Θα σ' αφήσω σε έξι μήνες." "Είσαι σκουπίδι!" "Γιατί;!" "Γιατί θα μ' αφήσεις να υποφέρω επί έξι μήνες." (Στο τηλέφωνο) "Θα σ' αφήσω." "Και μου το λες από το τηλέφωνο; Είσαι σκουπίδι!" (Σ' ένα μπαρ) "Θα σ' αφήσω." "Γι' αυτό ήθελες να βγούμε; Είσαι σκουπίδι!" "Θα σ' αφήσω." "Γιατί; Δεν μ' αγαπάς πια;" "Όχι πια." "Είσαι σκουπίδι!" Βασισμένος στην επαγγελματική του εμπειρία ως ψυχ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΚΛΑΣΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ)
«Δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μάθουν να ζουν κάτω από το νερό;» ρωτάει η μικρή γοργόνα τον Φιξ, τον κάβουρα, αν και μαντεύει ήδη την απάντηση. «Όχι...» λέει ο Φιξ. «Αυτοί αναπνέουν αέρα, γιατί έχουν πνευμόνια που δεν ξέρουν να παίρνουν οξυγόνο απ' το νερό.» «Και δεν μπορούν να μάθουν;» λέει εκείνη με παράπονο. «Εσύ, μπορείς να μάθεις να περπατάς;» «Όχι, βέβαια... Δεν μπορώ.» «Γιατί;» «Γιατί δεν έχω πόδια· μια ουρά έχω» του λέει η Οντίνα. «Ε, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και μ' αυτούς.» Η γοργόνα του παραμυθιού μας είναι ένας απ' αυτούς...
Διαβάστε περισσότερα...