ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΚΟΡΚΥΡΑ
Όλη τη νύχτα χθες η αίσθηση ενός άντρα περπατούσε. Σαραντάρης. Κουρασμένος, έθαλλε. Προσπάθησα να διακρίνω πρόσωπο. Ερχόταν δε βιαζόταν. Βήματα σταθερά και ισοσκελή: είχε ξανάρθει. Πέρασμα που ακινητοποιούσε τις μύγες στον αέρα. Πρόσωπο δεν μπόρεσα. Είδα μόνο τις αρθρώσεις του, τα μάτια όχι. Όπως και ότι ήταν πεντακάθαρος, αν και αναμμένος. Ήξερε πως το ξέραμε ότι έρχεται και ότι τον κοιτάμε, κι αυτό του πρόσθετε ύψος. Τα ρούχα του λινά και ελαφρώς τσαλακωμένα στον καβάλο. Δεν έχει κινητό. Τον συζητούν. Πίνει από μονολούλουδα βάζα που αναπ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Όταν πέφτω, πέφτω. Καθολικά. Η καρδιά μου τενεκεδάκι που κλωτσάνε εναλλάξ τ' αγόρια μέχρι να φτάσουν, για να μην τους φανεί η διαδρομή. Κολοσσός με κλειστά τα πόδια, είναι. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...