ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ
Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων να σου φέγγουν τον ύπνο σου. Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου. Θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι αυγινό φως δυο αχτίνες σταυρωτές απ' τους στίχους μου να σου ξορκίζουν το κακό να σου φωτάνε μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι, έτσι γυμνόποδο και τρυφερό στ' αγκάθι κ' ενός ίσκιου. Κοιμήσου. Να μεγαλώσεις γρήγορα. Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι, κ' έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό. Κο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΙΤΣΟΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΕΚΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
Ατέλειωτα κυριακάτικα πρωινά με μια παγερή χειμωνιάτικη λιακάδα λίγες παιδιάτικες φωνές σταματημένες στον καρόδρομο κ' η επαρχία ασβεστωμένη φέγγοντας μες στο κενό, μες στην ασφυχτική διαφάνεια - [...] [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ
"Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιάς μου πουλάκι της φτωχιάς αυλής ανθέ της ερημιάς μου. Πού πέταξε τ' αγόρι μου πού πήγε, πού μ' αφήνει. Χωρίς πουλάκι το κλουβί χωρίς νερό η κρήνη. Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω και δεν σαλεύεις δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω"....
Διαβάστε περισσότερα...

ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
"Αγάπη, Αγάπη, δε μούχες φέρει εμένα μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω"......
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ
Χτύπησε το ρόπτρο ξαναχτύπησε. Κανείς δεν είναι μέσα; Το μετάλλινο χέρι είναι το δικό του χέρι κρατάει τη μετάλλινη σφαίρα χτυπάει την άλλη σφαίρα επιμένει - Πόσο θα περιμένουμε έξω απ' την πόρτα κοιτώντας τις νυχιές πάνω στο ξύλο ώσπου ν' ανακαλύψουμε το χρέος: νάναι ωραία η πόρτα έτσι ακριβώς κλεισμένη; [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
«ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ Ι»: Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. O δρόμος χάνεται στο φως κι o ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον άσ...
Διαβάστε περισσότερα...

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
"(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.) Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να 'ρ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ (ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)
Αν κάποιος θα’ θελε να διαβάσει την ιστορία του αιώνα, θα την έβρισκε ακέραια στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου: στα ποιήματα που την κατέγραψαν σαν χρονικό. Στα εγερτήρια άσματα, σε ύμνους ηρώων και ελεγείες. Στην μεταπλασμένη ποιητικά βιογραφία του, εγκατεσπαρμένη σε ποικίλες συνθέσεις. Κι ακόμα πιο βαθιά, στο εσωτερικό οδοιπορικό του ποιητή, που το αποτύπωνε μέρα με τη μέρα με σαφήνεια ή υπαινικτικά. Κι αυτό το «υπαινικτικά» λέει περισσότερα για τη βία του καθεστώτος, τις νοοτροπίες και τη συμβατική ηθική, τους ιδεολογικούς πειθαναγκασμούς....
Διαβάστε περισσότερα...

IL LOGGIONE

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
«Κάθομαι εδώ στο παράθυρο κοιτάω τους διαβάτες και κοιτάζομαι μέσα στα μάτια τους. Θαρρώ πως είμαι μια σιωπηλή φωτογραφία, μες στην παλιά κορνίζα της, κρεμασμένη έξω από το σπίτι, στο δυτικό τοίχο, εγώ και το παράθυρό μου. Κοιτάζω κάποτε ο ίδιος ετούτη τη φωτογραφία με τα ερωτικά, κουρασμένα της μάτια - ένας ίσκιος αποκρύβει το στόμα η επίπεδη λάμψη από το τζάμι της κορνίζας, στιγμές-στιγμές, αντίκρυ στο λιόγερμα ή στο φεγγαρόφωτο, σκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπο, κ' είμαι κρυμμένος πίσω απόνα τετράγωνο φως, χλωμό ή ασημένιο ή ρόδινο, και μ...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΤΟΙΧΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Το σύννεφο πέρασε. Φάνηκε το φεγγάρι παγωμένο. Φάνηκε η μαρμάρινη σκάλα κ' η καρέκλα. Ύστερα το γυμνό δέντρο με τσαμπιά νυχτερίδες. Τις νυχτερίδες τις είχε κρεμάσει ο σκηνοθέτης. Στην πόρτα στάθηκε ο τρελλός. Ακούμπησε χάμου ένα δέμα τυλιγμένο σε λαδωμένη εφημερίδα. «Είναι τα κόκκαλα -είπε- για το σκυλί». Το σκυλί είχε πεθάνει από χρόνια. Οι άλλοι γύρισαν προς τον τοίχο, σκεπάστηκαν ως πάνω με τις παλιές, κλεμμένες, στρατιωτικές κουβέρτες. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΣ
"Ο αφανισμός της Μήλος" δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα "Νέα Κείμενα 1" και εξεδόθη σε ανάτυπο σε 100 αντίτυπα εκτός εμπορίου. [...] Η έκδοση αυτή, που φέρει τον τίτλο "Ο αφανισμός της Μήλος ", περιλαμβάνει και τα ποιήματα: "Νεκρό σπίτι", "Κάτω απ' τον ίσκιο του βουνού", "Ορέστης", "Φιλοκτήτης". Απ' τις 6 Φεβρουαρίου 1974 το ποίημα αυτό παρουσιάζεται στις Βρυξέλλες στο Theatre-Poeme, στη μετάφραση του Gerard Pierrat, σε σκηνοθεσία Yves Bical και με σκηνογραφία και κοστούμια Joao Brites. Η παράσταση συνοδεύεται από μουσική του Ξενάκη, του ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Τα "Συντροφικά Τραγούδια" του Γιάννη Ρίτσου είναι ένα αγωνιστικό αφιέρωμα, μια κατάθεση φόρου τιμής του ποιητή στα 40χρονα του ΕΑΜ. Μέσα στη συλλογή αυτή ο αναγνώστης θα ξαναβρεί γνωστά αντιστασιακά ποιήματα του Ρίτσου, που κάποτε τάχε διαβάσει. Είχαν δονήσει την ψυχή του, τάχε αγαπήσει. Μα δεν τα ξανάδε από τότε, σε κανένα βιβλίο τον ποιητή. Ένα ποτάμι ακράτητο η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου. Και αρτηρία κεντρική το αντιστασιακό τον έργο. Η Εθνική Αντίσταση σ' όλο το μεγαλείο της, με την ασύλληπτη έξαρση τον λαϊκού ηρωισμού και της λαϊκής αυ...
Διαβάστε περισσότερα...

ΡΙΤΣΟΣ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ (ΕΝΑΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)
- ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΕΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ 1958 (Χορικό) - ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ ΠΙΝΕΛΕΙΕΣ 1959 - ΧΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ 1960 - ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ 1962 - Η ΜΠΡΑΤΙΣΛΑΒΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ 1962 - ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 1962 (Χορικό) - 12 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ 1963 - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΕΙΡΑ ΠΡΩΤΗ 1957-1963 - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΕΙΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ 1964-1965 - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΕΙΡΑ ΤΡΙΤΗ 1961-1967 - ΑΡΧΑΙΟ ΦΡΟΥΡΙΟ 1966 - ΤΑΝΑΓΡΑΙΕΣ 1967...
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)
Αν κάποιος θα 'θελε να διαβάσει την ιστορία του αιώνα, θα την έβρισκε ακέρια στην ποίηση του Ρίτσου: στα ποιήματα που την κατέγραψαν σαν χρονικό στα εγερτήρια άσματα, σε ύμνους ηρώων και ελεγεία στη μεταπλασμένη ποιητικά βιογραφία του, εγκατεσπαρμένη σε ποικίλες συνθέσεις. Κι ακόμα, πιο βαθιά, στο εσωτερικό οδοιπορικό του ποιητή, που το αποτύπωνε μέρα τη μέρα με σαφήνεια ή υπαινικτικά. Κι αυτό το "υπαινικτικά" λέει περισσότερα για τη βία του καθεστώτος, τις νοοτροπίες και τη συμβατική ηθική, τους ιδεολογικούς πειθαναγκασμούς. Με προσωπεί...
Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΕΣ Κ' Η ΘΑΛΑΣΣΑ
(Παλιό λιμάνι νησιώτικο. Λίγο πιο πέρα ο ταρσανάς με λίγα καΐκια και κάτι ψαρόβαρκες στα σκαριά. Αρχές φθινόπωρου. Χτες πρωτόβρεξε. Απόψε καλοσύνεψε πάλι. Ένα ελληνικό λιόγερμα με κόκκινους δαυλούς πίσω απ' τα σύγνεφα. Ένα καΐκι βουβό και σκοτεινό περνάει μες το τριανταφυλλί ποτάμι που χαράζει το λιόγερμα στη θάλασσα. Ένα μικρό κορίτσι, μ' έναν κουβά νερό στο χέρι, στάθηκε στο κατώφλι προτού μπει στο σπίτι. Το νερό του κουβά ήταν τριανταφυλλί και χρυσό σα να μάζεψε τον ήλιο απ' τη θάλασσα. Τα τζάμια της παραλίας αστράφτουν πότε - πότε. Στο...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ
Κ' οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα τρέχει όταν σμίγουν οι λέξεις το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο όπως την ώρα του έρωτα το δέρμα του άντρα και της γυναίκας. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΥΠΟΚΩΦΑ
Τις νύχτες, απ' όποιο πλευρό κι αν γυρίσεις θα ξαναβρείς τον ίδιο τοίχο ως επάνω με τα καρφιά και τις ρωγμές απ' όπου εξατμίζεται η σκιά του σπιτιού. Το πρωί οι καρέκλες ξαναπατούν στο πάτωμα και με τα τέσσερα πόδια τους - πάνω στη μία είναι η ακέφαλη κούκλα πάνω στην άλλη τα τέσσερα κλειδιά και τα κόκκινα γάντια. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑΝΑΓΡΑΙΕΣ
Επιδέξιος, περήφανος, ωραίος, με δυνατό μαχαίρι κομμάτιαζε στην αποβάθρα το μεγάλο ψάρι,- την ουρά και το ξίφος τα πέταξε στη θάλασσα. Το αίμα κυλούσε στο σανίδωμα λάμποντας. Τα πόδια του, τα χέρια του ήταν κόκκινα. Η μια γυναίκα είπε στην άλλη: "Το μαχαίρι του κόκκινο, -πώς ταιριάζει με τα μαύρα μάτια του-". Κόκκινο, μαύρο, κόκκινο. Στο παραπάνου στενοσόκακο, σε μια παμπάλαιη μαύρη ζυγαριά, ζυγιάζανε τα παιδιά των ψαράδων, τα ψάρια, τα κάρβουνα. [Από την έκδοση]...
Διαβάστε περισσότερα...